Sekiz yıla yakın geçmiş öyküyü yazalı. Arayıp bulduğunuz ve beğendiğiniz için teşekkür ederim. Sayenizde benim de öyküyü tekrar keşfetme fırsatım oldu, aklımda metnin kendisinden çok Sayın Ağyar'la yaptığımız sohbet kalmış. Saygılarımla.

Yazarken daha farklı bir son düşündüğümü ama öykünün duruma el koyup, kontrolü ele aldığını, bunun da iyi olduğunu hatırlıyorum.

Hikayeleri okumanız çok güzel ama epey öykü var. Cuma akşamınıza yazık. Saygılarımla.

Sakın ha! Kargacık, burgacık şiirlerimi pek okuyan yok; öykülerimi ben de tercih etsem de az sayıdaki şiir okuyucularımı kaybetmeyi göze alamam. Yine de öykümü beğenmiş olmanız beni mutlu etti. Saygılarımla.

Emine Hanım, ben de size teşekkür ederim. Umarım tarzım söylediğiniz kadar iyidir ve ben de diğer yazılarımda mahçup olmam. Sagygılarımla.

Gercek hayat dogasi geregi kurgudan daha garip oluyor (Inandiricilik diye bir zorlamasi olmuyor gerceklerin. Halbuki kurguda ortak bir zemin bulmazsaniz inandiriciligi yitiriyorsunuz). Bundan birkac yil once bir SAT komandosunun ( Belki de SAS) Beyoglu'nda tinerci cocuklar tarafindan bicaklanip oldurulusunu hatirliyorsunuzdur. Kagida doktugunuz zaman "Hadi canim, olur mu oyle sey" diyebileceginiz bir durum gercek hayatta olabiliyor. Arbedelerde egitimli bedenler bile sarsak vuruslar ya da kendini koruyamamalar yasayabiliyor. Bir otopsi sirasinda sokak kavgasinda olen birisinin cesedine denk gelmistim. Kursun sanki tabancanin namlusuyla diklemesine burnunu kasirken girmis de o aciyla beynine gitmisti. Bir kavgada atesli bir silahla o aci nasil yakalanmisti, bilmiyorum. O yuzden bicak konusundaki elestiriyi hala kabul etmiyorum.
Ote yandan bazen en goz onunde olan seyler bile tartismaya acik oluyor. Spor yorumcularini ve yavasca oynatarak gosterdikleri pozisyonlar ilk aklima gelenler.

Mekan ve zamana gelince... Haklisiniz. Isimler ve sarap disinda Ege'yi isaret eden bir belirti yoktu. Yeri ve zamani daha belirgin koymaliydim.P

Değerli kalem

Zaman ve mekân konusunda ipucu vermediğiniz için mekân olarak hayalimde hep Britanya adalarında bir sahil kasabasını canlandırmıştım. Kendi kendime diyorum, Aynur Hanım nasılda Yunanistan diyerek isabet ettirmiş, meğer oda şiirinizden kopya çekmiş :- )

Zamanı ise aşağı yukarı tutturduğumu söyleyebilirim.


Günümüzde ses getiren bilhassa yabancı polisiye filmlerinin senaryoları oluşturulurken emniyet arşivlerinden yararlanılır. Senaryo aşamasında; filmi seyredecek binlerce hatta milyonlarca seyirciden belki de “ço, ço, ço,ço, çok” az sayıdaki kısmı kriminolji, balistik vs gibi kavramlardan anlamasına rağmen, senaristler o anlamayanların içerisinden mutlaka bir iki tane kıl çıkar (benüm gibü) şüphesiyle ince eleyip sık dokurlar.

Artık ne düşünürsünüz bilmem sizde o senaristler gibi kıllığıma sayabilirsiniz. :- )

Aynur Hanımın bir yazısında kendisine de dediğim gibi “içlerinde istisnalarda olsa yorumlarımı karşı tarafı germesin, hafiften bir tebessüm ettirsin diye hiciv ağırlıklı yazmaya çalışırım. Her ne kadar bu tarz benim hoşuma gitse de karşı tarafta taammüden zülfüyâra saldırı var hissi uyandırıyor maalesef. Lakin haddimi gayet iyi bilirim, bu yüzden müsterihim”

Vallahi kıllık olsun diye yapmıyorum :- )

Tekrar tebrikler, selamlar

Ben Sayın Ağyar'a cevap yazarken aşağısı dolmuş taşmış. Bir iki kelime de edebilir miyim?

Öyküye yorum yazanlar hanımlar ya da beyler diye bir ayırım yapmak doğru mu, bilmiyorum. Belki bu sefer değil ama uzun süre yazılarıma düzenli olarak yorum yapan beyler hatırlıyorum. Ayrıca sanal ortamda cinsiyetin ve kimliklerin havada uçuştuğunu da hatırlatmak isterim.

Kıskanma oluyor mudur? Niye olsun ki? Bir tür çalışma atölyesindeyiz, hepimiz iyi kötü bir şeyler üretiyoruz. Bir şirkette birbirinin yerini kapmaya çalışanlar değiliz. O yüzden yorum yapmamayı ya da yorum yapınca da olumsuz şeyler söylemeyi kıskançlığa bağlanmaması gerektiğini düşünüyorum.

Teknik konularla ilgili yorumum aşağıda zaten.

Yorum yapan herkese sevgilerimle.

Açıkçası bu öykünün bir Ağyar yorumu olması gerekiyordu. Oldu ve güzel oldu. Ben de tadına vararak öykü üzerine konuşmak isterim.

Yalnız kendi üslubu olan yazar konusunda bir küçük hatırlatmam olacak. Birinci madde her iki yöne de geçerli. Takipçileriniz olduğu gibi, tarzınızdan samimiyetle hoşlanmayan ve bundan sonra artık ne yazsanız okumayacak (Haset filan değil, gerçekten yazdıklarınızı sevmiyorlar) başka bir kitle de oluşuyor. O noktada 'tanınmamış', her yazdığı ön yargısız karşılanacak yazarlara özeniyorsunuz (Ama onlar da okunmuyor, o ayrı).

Gelelim öykünün mekaniğine. Bakalım açıklamam sizi tatmin edecek mi?

Öncelikle Andreas'ın polislere anlattığı şekilde olayların üzerinden geçelim:

İki arkadaş yaylaya içip açılmaya giderler. Burada, planlı olmayan bir şekilde kavgaya tutuşurlar. Olayları tabi ki kıskançlık içindeki Dimitri başlatmıştır. Kavga başta masumdur; yumruk yumruğa ağız tadıyla bir kavga. Sonra olay ciddiye binemeye başlar Dimitri Andreas'ın boynunu sıkar. Ama Andreas bu durumdan kurtulur (Aslan gibi delikanlıdır). Gözü dönmüş olan Dimitri bıçağına davranır (Bıçak zaten yaygının üzerinde, yani el altındadır). Olaylar Andreas açısından olacak gibi değildir, alışkanlık üzere çantasında taşıdığı silahıyla Dimitri'yi indirir. Uzun sözün kısası kavganın evreleri vardır, bıçak belirli bir noktada kavgaya katılmaktadır. Üçüncü sayfalarda benzer örnekleri olan türden bir kavga tasarladım: İki kafadar bir kıza laf atarlar, sonra biri kızın diğerinin ablasına benzediğini söyler. Önce ağız dalaşı, sonra itişme başlar. İtişme kavgaya dönüşür. Bir an, taraflardan biri bıçağına davranır. Bıçağına davranmazsa bile diğeri eve gider, bulduğu bıçak, tabanca, elektrikli testere tarzında bir silahla kendisini alık alık mahallede beklemekte olan arkadaşını öldürür. Bu durumda da 'İki elinle testere tutarken nerenle yumruk atıyordun?' sorusu geçerliliğini yitirir.

Andreas'ın anlattığı hikayedeki 2) nolu noktaya gelince. Sarhoşlar kavga ederler, özellikle de bastırılmış bir öfkeleri varsa. Gerçekte bile Dimitri sarhoş değildir. Zaten iki adam daha ancak bir şişeyi devirmişlerdir; fazla kendilerinden geçecek halleri yoktur. Bu yüzden bir enerji sorunu yaşayacaklarını sanmıyorum.

3) Bir kavgada bıçağı nereye saplarsanız saplayın 'Oraya değil de, niye buraya saplandı?' denebilecek her zaman birden fazla bölge vardır. Belki ikisi yerde yuvarlanıyorlardı, karın hedef alınmıştı ama bacağa saplandı. Sonuçta vücuttaki ölümcül bölgeleri hedef alabilen ninjalardan bahsetmiyoruz. Sokak kavgalarında yumrukların/tekmelerin nasıl havayı dövdükleri ya da nereyi tuttururlarsa oraya geldikleri ortada. Bu kavgada da benzer bir durum olabilir.

Peki Andreas salak mıydı? Kahramanıma salak dedirtmem (Ben diyebilirim, sonuçta benim evladım). Evladım olduğu için söylemiyorum, Andreas salak değildi.

Sakatlanmış bir şekilde döneceğini öngörmüş olmalı. Ama normalde yürüyerek gidilen bir yere bir de yanında eşek sürüklese dikkati çekerdi. Bu günübirlik pikniğe uyku tulumu ve çadır götürmek gibi bir şey olurdu.

Finalde mizanseni hazırlarken bıçağı sona saklasa iyi ederdi fikri bence de mantıklı. Ama her ne kadar o noktaya planlı bir şekilde geldiyse de adrenalin boşalması yaşayan Andreas'ın optimum çözüme ulaşmaması doğal geliyor. Hatta düşününce bana daha gerçekçi geliyor çünkü Dimitri'yi vurunca ben de panik içinde bıçağı saplattım, sonra bir dövüş mizanseni olmalı deyip elbiseleri parçaladım, sonra da bedende izleri bıraktım. Civarda bir CSI: New York ekibi olmadığı için de olayların sekansı o kadar sorun yaratmazdı.

Parmak izi bile alındığını sanmıyorum: Olaylar günümüzde değil, 20 lerle 40 lar arasında bir yerde geçiyor. Andreas balıkçılıkla geçinmeyi hayal eden biri, ekmekleri hala evde yapılıyor ve ada turizminin en ufak belirtisi yok. Bu noktada 'polis' kavramı sorgulanabilir. İtiraf etmeliyim 1984 öncesi Yunan kırsalındaki polis örgütlenmesinin nasıl olduğuna dair bir bilgim yok.

Yazarken çok zevk aldım. Kurgulamada bu tip tartışmalar çok zevklidir ve bayağı çekişmeli geçer. Özlediğim bir özellikti. Yalnız bir ricam olacak. Gerçi yorumunuz epey geç geldi ve okuyan artık okumuştur diye düşünebilirsiniz ama yine de bu tarz bir yorum yapacaksanız başına bir 'spoiler' uyarısı koymanızı rica edeceğim. Okuyucunun gözü yazıdan önce sizin yoruma kayarsa, ki bu hiç de küçümsenecek bir olasılık değil, yazının süprizini kaybetmesin.

Vaktiniz, emeğiniz ve neşeli yorumunuz için teşekkür ederim.

Engindeniz :D
öldüm gülmekten harikasınız

miniminnacık batırmıştır evet , neyse sevgiler ikinize
bi de
saygılar :)

Bu kıskanan da ben oluyorum sanırım:) Hiç çatlamaya niyetim yok abi kusura bakma. Yazar yazıyor. Hem yazar cevap verecektir sana ama izninle bir iki şey söylemek istiyorum: Adam bıçağı bacağıma sapladım dediyse bacağının yarısını kesip atmadı ya. Hafifçe kesebilir. Maksat kavga edildiği belli olsun:) Öbür maddelerine diyecek bir şeyim yok.

Araya modülasyon bozukluğu yaptığım için mazur görün:)

Ben hakimim masume hanım :-)

Ya benim de bişey dikkatimi çekti , aşağıdaki yorum yapanların çoğunluğu bayan , İlhan Kemal'in erkek okurları (istisnalar hariç) niye yorum yapmıyorlar , ya da bayanlar tarafından daha mı çok okunuyor , ya da bir çekememezlik mi mevzu bahis ? :D


Galiba roman gibi , hikayeleri de daha çok bayanlar okuyor.

Ee o zaman beyler çok şey kaybediyor derim ben de :)

Beğendiğiniz ve bunu belirttiğiniz için ben teşekkür ederim. Saygılarımla.

Hepsi yakasında Sophia'nın kokusunu duymak için...

Ben teşekkür ederim güzel yorumunuza. Saygılarımla.

Gidilecek bir izim yok; herkes gibi dinlenebilir hikayeler anlatmak peşindeyim. Bugün şanslıydım, iyi bir tane yakaladım.

Başkalarının hayallerini görebilseydim, benimkiyle karşılaştırıp 'Hayalgücüm genişmiş ya da değilmiş' diyebilirdim. Ama çoğu kişinin başka kaygılarla hayalgüçlerini dizginlediklerini düşünüyorum. Ben yazarken eğleniyorum, umarım okuyanlar da bir parça olsun iyi vakit geçiriyorlardır. Saygılarımla.

Her zaman kotaramıyorum ama bu sefer galiba sonunu hissettirmemeyi başardım. Ender şekilde bir bütün olarak kurguladığım öykülerden biriydi (Genelde yazarken 'Bakalım, ne olacak?' yöntemini kullanıyorum). Beğeninizi kazandığına sevindim. Saygılarımla.

Beğendiğiniz için ben teşekkür ederim. Her ne kadar yayladaki içki sofrasının huzurunu kaçırdıysam da değdini düşünüyorum. Biraz hareket getirmek gerekti; kahramanlar da, okur da fazla yayılmıştı çimenlere. Saygılarımla.

Aynur Hanımla yorumiçi sohbetlerimizde çıkan hendek bağıntılı öykü yazma fikri elde olunca, istediğiniz hikayeyi yazmak zor olmadı (Hazır konu öykücüler için hazine değerindedir.)

Eylem, çenesi oldukça düşük bir anlatıcıdır; bize epey şey söyler kişinin gerçekten hissettikleri konusunda. Bu öyküde kişilerin hislerini ele veren eylemler üzerine. Sevdiğimiz uğruna cinayet işlemek akıllıca gözükmese de bunun öykülere gazetelerin üçüncü sayfalarından daha çok yakıştığını düşünüyorum. Ben teşekkür ederim hassas yorumlarınız için. Saygılarımla.

O zaman yamyamlar icin cifte fonksiyonu varmis kekigin: Hem marine ediyor, hem de sakliyor.

Bir kisi gibi ben de bir ara islenebilir cinayetler kitabi yazmayi hayal etmistim. Evinizdeki gunluk malzemelerle cinayet isleyip cesetten gercekci kurtulma yontemleri olacakti (Mesela 52 kiloluk bir kadina 84 kiloluk kocasinin cesedini sirtlayip Ankara'nin ortasinda denize atmasini soylemeyecekti). Anlasilacagi uzere en hayati noktalardan biri cesetten kurtulma uzerine, saklama degil. Diyelim ki Johnny Depp'i kacirdiniz. Adam rahat durmuyor, kacti kacacak. Elektrik verip oldurursunuz. Cesedi bozulmasin diye ideal mumyalama yontemini ararken, evet, kekik ise yarayabilir. Otumuzla bir sure durumu idare eder, sonra kalici cozume gecebiliriz. Yine de bircok kisi cesetleriyle karsilikli oturmayi degil, onlari ortadan kaldirmayi dener. Bu da dogal olarak kekigin kullanim alanini kisitlar.

Tarihteki ilk kaydi olan cinayet Sumer arsivlerinde olmali. Bunun icin bir Sumerologun destegine ihtiyacimiz var.

Renkli yorumunuz icin tesekkur ederim. Sayenizde otobusun ortasinda gulumsuyorum. Saygilarimla.

Okuyanlar zevk alsın, sıkılmasınlar, yazan da yazdığından mutlu olsun yeter. Siz sıkılmamışsınız, yazarken ben kendimi iyi hissediyordum. Demek ki öyküm hedefini tutturmuş. Teşekkür ederim. Sevgilerimle.

Buna sevindim. Saygılar.

Yazmak, yazı üzerine konuşmak hoşuma gidiyor. Bir taraftan da anlatının yarattığı hayali dünya bozulmasın istiyorum. Güzel bir ikilem, tadını çıkarıyorum. Saygılarımla.

Zahmet etmiş detaylı bilgi vermişsiniz. İşte ben bu yüzden herşeyin "yorum kısmında" konuşulması taraftarıyım. Siz böyle yapmakla öykünüzü açıklamış olmuyorsunuz, pek çok insana fikir veriyorsunuz ve yol gösteriyorsunuz. Asıl ben bu yüzden teşekkür etmeliyim. Saygılar.

Sizin 'duygusuz' tanımınızı tartışmadan önce niye bunun üzerinde durduğumu açıklamak isterim.

'Duygusuz' nötr bir sıfat değil. İster kişiler için, ister anlatılar için kullanın, duygusuz'un olumsuz bir anlamı var. Benim öykülerim için sıkça kullandığınız bir tanımlama olunca bir de sizden tanımı duymak istedim. Siz de gayet güzel ve net bir tanım sundunuz.

Tanımınız bana öykülerin dışında, günlük hayatta bazı erkeklerin karşılaştıkları bir cümleyi anımsattı: 'Beni sevdiğini bana hiç söylemiyorsun.' O erkek duygusuz mudur? Eşinin kariyeri için kendi kariyerinden vazgeçen bir erkek eşini sevmiyor mudur?

'Ne düşünüyorlar, ne hissediyorlar anlıyoruz ama, kelimelerle değil, olayın gidişatına göre .' : Harika! Benim de yapmak istediğim bu zaten. Olay, kişilerin olaylara verdiği tepkiler, sözlerle duyguları ifade edebiliyorsam bir de iç konuşmalarla 'Çok kızmıştım' ya da 'Bunalıyordum' dedirtmenin gereği yok. Eğer o bunalma duygusunun kahramanın eylemlerine ve tutumuna etkisi yoksa, o bunalmadan bahsetmek de anlamsız.

Dediğiniz gibi bu bir tarz meselesi. Ben bunu tercih ediyorum, bir başkası iç konuşmalarla duyguları yansıtır. O zaman neye itiraz ediyorum? 'Duygusuz' kelimesine. Eğer bir şekilde okuyucu hikayedekilerin duygularını anlayabiliyorsa ben 'duygusuz' kelimesini kullanmam. O öykü duygusuz değildir. Peki benim için duygusuz olan nedir? Aşağıdaki gibi bir metin olabilir.

Coşkun tüfeği omzuna yaslayıp nişan aldı. Önce ilk hedefi vurdu, sonra ikinciyi, sonra da üçüncüyü. Atışları bitince tüfeği duvara yasladı ve kulaklıklarını çıkardı.

Bu pasajı duygusuz yapan Coşkun'un tüm hedeflerini vurmasından dolayı ne hissettiğini anlayamamızdan çok, bizim okuyucu olarak metin bıraktıktan sonra bir şey hissetmememizdir. Belki 'Aferin Coşkun'a' ya da 'Ateş etmeyi nerede öğrendi ki?' gibi şeyler söyleyebiliriz ama kuvvetli bir duygudan bahsetmek pek olası değil.

Bütün bu açıklamalardan sonra artık sizin 'duygusuz' dediğinizde ne demek istediğinizi biliyorum. Gönül rahatlığıyla kullanabilirsiniz, benim korktuğum kavram değilmiş.

Eleştiri gerekiyor. Hatta Deniz Aral'ı çok özlememde detaylı teknik eleştirilere duyduğum açlık yatıyor. Ne yalan söyleyeyim, böyle eleştirileri okuduğunuz zaman kendinizi iyi hissetmiyorsunuz (Bu tip eleştirileri 'yorumlar' arasına yazmadı) ama eleştiriyi yanıtlamaya kalktığınızda onun ne kadar haklı olduğunu görüyor ve teslim oluyorsunuz. Sizin eleştirileriniz de benzer kıvama yaklaşıyor, bu yüzden çok mutluyum.

Unutmadan, 'inşallah'tan bahsetmek istiyorum. Vurulan bir kovboya 'eşhedü enla' dedirtmek saçmalık, bunu kabul ediyorum. Ama bazı konuşma dili 'çeviri'leri yapmanın mümkün olduğunu düşünüyorum. Örneğin dünkü Jenny'e Amerikalıların konuşma dilinde sıkça kullandıkları 'Kutsal İnek adına!' dedirtirsem okuyucuyu metinden koparırmışım gibi geliyor.

Her şey için teşekkür ederim. Saygılarımla.

Duygusuzluktan kastım, insanların içlerindekini çok fazla kelimelere dökmeyişiniz. Ne düşünüyorlar, ne hissediyorlar anlıyoruz ama, kelimelerle değil, olayın gidişatına göre. Belki de bu bizim içimizdeki duygudur. Öyle bir olay karşısında nasıl tepki vereceğimizi düşünüyoruzdur belki...
Tarzınızı eleştirmiyorum, her seferinde etkileyici olduğunu söylüyorum. Etkileyici bulmadığım zaman bunu açıklıkla söylerim inananın.Bunlar genel görüş değildir ayrıca, belki benden başka kimse böyle düşünmüyordur.

İnşallah kelimesine gelince, ben kullanılamaz manasında eleştiri yapmadım. Çünkü bu konuda fikrim yok. Belki de Hristiyanlarında bu manaya gelen bir sözcüğü vardır. O halde kullanmaları normal sayılır. "Allah izin verirse" daha uygundur belki de. İnşallah Arapça sonuçta...Sadece sesli düşünüyorum...

Siz eleştiriye açık bir yazarsınız, bu da kendinize güveninizi ve profesyonelliğinizi ortaya koyuyor. Yoksa asla böyle sorulu cevaplı yazmazdım. Sorarken öğreniyorum aynı zamanda. Bence herkesin yapması gereken bir şey.

Üstelik hala kaleminizi kıskanıyorum, böyle de gider bu :)

Saygılar.

Duygusuzluktan tam olarak ne kastettiğinizi yakalayamıyorum. Bunu benim için tarif edebilir misiniz? Çünkü ben bu hikayenin duygusuz olduğunu düşünmüyorum.

'İnşallah'ı yazarken epey düşündüm. Türkçe yazıyorum, ama Türk olmayan insanlardan bahsediyorum, bahsi geçen kişiler bizim kültürümüze yabancı değiller. Bu noktada 'inşallah'ı kullanabilir miyim? Kullanabileceğimi düşünmüştüm, ama yorumunuzu görünce yanıldığımı anladım.

Bu öykü dün sizinle yaptığımız 'Hendek' serisinin bir ürünüydü. En sevdiğim metro istasyonu yolunda tasarladım; bu sabah yazarken de Sophia'yı konuşmalı rollerden aldım. Şiirler ise öyküden önce yazıldı ama öykünün yan ürünü sayılırlar. Kekik kokusu ise sayın Gülayşe'nin Yayık Ayranı'na yaptığı yorumdan fırlayıp öyküye ve şiire yayıldı.

Dikkatli okumanız için bir daha teşekkür ederim. Tekrar okuduğumda bir iki hatayı düzelttim ama sanırım hala içinde epey var.

Hayalgücü kadar yapılan yorumların beni tetiklemesinin de katkısı var bu öykülerde.

Teşekkür ederim. Saygılarımla.