Yosun gözlü Elif annem. Benim, Lamia. Ben büyüdüm anne, artık 14 yaşındayım. Öyle zor, öyle sıkıntılı geçti ki yıllar, yurtlarda yaşamaktan yoruldum. On yaşıma kadar getirdiğin hediyeler var ya, hiçbirini atmadım. Hala onları kokluyorum senin yerine. Sen diye onlara sarılıp yatıyorum. Her gece gelip beni koynunda yatır diye dua ediyorum, anne.
Ne olursan ol, nerede olursan ol, kim olursan ol, hiç önemli değil. Bana geri gel, anne. Çek al beni bu kuytu yerlerden. Geceleri ağlamaktan yoruldum. Işığına, kokuna hasret kaldım, anne.
Filiz öğretmenim hala benim yanımda, benimle ilgileniyor. Ama bebeği doğduğunda ben yine yalnız kalacağım, anne. Filiz öğretmenim senin denizlerin ötesinde olduğunu söyledi bana. Ben de denizle çağırıyorum seni. Ben seni bulamam anne, dünya çok büyük. Sen gel bana, götür beni buralardan. Nerede istersen yaşarım seninle. Bana yeni giysiler almasan da olur. Eskileriyle idare ederim ben, atmadım ki onları zaten. Özledim seni anneciğim. Hem de çok özledim. Kartopu ile beni kurtardığın o geceyi unutmadım, anne. Kollarında beni yurda kadar taşıdığını unutmadım. Anne kokunu hiç unutmadım, anne. Keşke bırakmasaydın beni. Sen beni hiç özlemedin mi anne? Ne olur gel anne. Lamia

Bu mektup GÜL ZAMANI ÇOCUKLARI adlı romanımdan bir alıntıdır.