Bir deli hastanesinde ki, alanı rahatlıkla görebilen bir kiremit’in sözü: “delilik ciddi iştir..”



Beni affeder misin gökyüzü? dedi göğe ellerini kaldırarak.
Yanından geçiyordum, belli belirsiz bir şeyler diyordu kendi kendine, sarhoştu. Gene onu beklettiğini ve gene onu aldattığını söyledi, -biliyorum tüm bunları gördüğünü, gene de itiraf etmek istedim diye ekledi sonra da. Anlamadım, gökyüzünü aldatmak ve gökyüzünü bekletmek ne demekti?
Sonra kulak kabarttı, başını belli bir açıyla eğerek. Belli ki daha öncelerinde de, münakaşaları olmuştu…
Lütfen ama dedi, sarhoş nezaketiyle…
Biliyorsun, ben her zaman denizi izlemek yerine seni izlemeyi tercih eden insanlardan oldum.

Dikkatini çekmekten korktuğum için, ayakkabımın bağcıklarını bağlıyormuş gibi yapmam sanırım gereksizdi, çevresinde olup bitenlerin farkında değildi. Onu çevreye bağlayan tek şey, sadece ellerini sağ sola anlaşılmak istermişçesine savuşturduğu bir bedeni olmasıydı.

Hadi ama dedi, biliyorsun bu kadınlarla ilgili...
Hem ben onlarla sevişiyorken de izliyorum seni.
Sustu. Bağırmaya başladı sonra.
Ya ne yapmamı bekliyordun!
Ne benden ümidi kesiyorsun, ne de sana dokunmam için fırsat veriyorsun!
Senin siluetine en yakın ten onların ki!


İnanın bana, birden
Yağmur yağmaya başladı…