Beni benden alan bir ahenkti, unutulmayan nefesi
Her lahzasında nasıl da kederliydi, derdi hiç anlaşılmayan o mefkuresiydi
Yaşadığı yıllarda kimbilir ne kudretli çilelere direndi ve asla pes etmeyi bilmedi
Çünki iman ettiği ve hasrettiği kalbi taatiydi, ruhunun hicran zerkeden direnciydi



Takati yettiği nispette ulvi aşkını esirgemedi
Kıtkanaat geçindi, zemherinin lisan-ı halini nefeslendi,ancak vecdim budur dedi
Bir ömür feryat etti, bazen bülbülle dertleşti, sanki yalnız nefeslenen feyzi ahenkti
Dile getirdiği her meramı, yazdığı onlarca hatırası şimdi günyüzüne çıktı ve inletti



Kariye seslenirdi, sessizce gönlünü hasrederdi
Nereye baksa, hakikati için yılmadan çırpınsa, devrinde hakkıyla anlaşılmıyordu
Gözlerine uyku girmi, nefesine takatte yetişmiyordu yokluk onun naif arkadaşıydı
Sabrıyla anlaştı, kanaatiyle ferahlardı, azmi ve cehdi onun vazgeçilmez mizacıydı



Ruhu yıpratan nedir, hangi esaret ki güzeldir
İnsan Yaradanına kul olmayı başardığı nispette kıymetlidir, çünki ahsen üzeredir
Varlığın karanlığa iten her vesvesesi zaten hakkıyla bilinmektedir, neden zafiyettir
Şafak kalbine seslenirken, amel ve taatin Rabbini beklerken nerdeydin, ne eziyettir



Yüreğini aydınlatan hitabı niye ihmal edersin
Aidiyetinden söz eden kitabın yüzünü neden hiç açmıyorsun ve anlamıyorsun
Bir ömürün hesabını tutmayacak mısın, esaretini bahtın olarak mı yaşayacaksın
Nefsi serkeşliğinden, yıllardır ihmal ettiğin o hakikatlerden ne vakit kurtulacaksın



Seni anlatan, aklını ve izanını yaratan aşkı ara
Şimdiye kadar hasrettiğin ömrünü karanlık içinde artık bırakma, o kalbini anla
Sevdaya gark olmayan bir nefesin varsa sakın bir ülfet sanma,avuntulara kapılma
Derin uyku bitsin, seherler vecdinle şenlensin, melekler sana refakat etsin, unutma





Mustafa CİLASUN