30 Ağustos yaklaşırken, sabahları provalarında görevliydim. Şubede duydum ki Foto Film Şubeden Nurcan diye bir Polis Gazi Hastanesi, Genel Cerrah bölümünde yatıyormuş.Meme kanserinden ameliyat olmuş.Duramadım ya duramadım, hemen izin aldım, elimde havlu, kolonya koştum Gazi Hastanesine.Buldum Nurcan’ı aslında iki yıl sonra anlayacağım Nurcan’ı nedeeeen böyle koştur koştur arayıp bulduğumu.

Girdim odaya, bir kanadı kırık, ama tüüüm zerafetiyle bir kuzu yatıyor yatakta Nurcan...Tanımam, bilmem, nefes nefese kaldım onu aramaktan...Tanıştık, konuştuk, annem ve teyzeminde aynı durumda olduğunu, sabretmesi gerektiğini söyledim, moral verirken kendimce...Bu işin ilacıda moral, moral, moral deyip durdum.

Şimdi anlıyorum ki, destek olmak, moral vermek en kolayıymış.Tabi acıyan canda benim değiiil, altüst olmuş hayatta ve kırılmış kanatta ...Bir daha eskisi gibi yemek yapamayacak kolda benim değil, çocuklarını eskisi gibi sarıp sarmalayamacak kucak ta...Ama Nurcan’ı o gün epey güldürdüm ve kanımız kaynadı birbirimize...Dost olduk nerdeyse...Şimdi anlıyorum ki Mevlam bana Nurcan’ın ameliyat haberini bir şekilde ulaştırdı ki, ben aynı duruma düştüğümde sadece benim ona moral verdiğim gibi biri olmasın, birde her anını her dakikasını anlayan olsun diye...
Anlıyorum ki kader arkadaşımı erkenden karşılamaya, tanımaya gitmişim aslında...
Anlıyorum ki, o yatakta yatmak, kanadı kırılan kendin olmak daha acıymış, ilk kez gördüğün, hiç tanımadığın birine üzülmekten...
Anladım ki Allahım Nurcan’dan sonra beni görmüş normalde altında ezileceğim ama O’ndan geldiğini düşündükçe pamuk gibi hafif gelen yükü vermek için...
Ben ameliyattan çıkınca Nurcan geldiğinde, ondan özür diledim...Ağlayarak hemde çınlatarak hastaneyi, kemoterapi alacağımı duymanın verdiği acıyla hemde, hayvansı sesler çıkartarak belki de."Moral vermek kolaymış, seni şimdi daha iyi anlıyorum" diye...

Bir olaya üzülmekle, aynı olayı yaşamak arasında dağlar kadar fark varmış anladım... Kimsenin kimseyi yürekten anlayamayacağını anladım, onun yaşadıklarını yaşamadığı sürece...
Ziyarete gitiiğimde ben farazi konuşuyordum Nurcan’a; "iyileşeceksin, geçecek" diye...Ama Nurcan bana geldiğinde geçmiş olsuna: "Seni anlıyorum ama sabır herşey yoluna girecek, dua et" dediğinde, benim acılarımı yaşamış da gelmişti nihayetinde.Her sözü bir hekimin sözü gibi değerliydi benim için ayrıca gerçek te bir paralellik vardı aralarında...Yaşanmışlık vardı maalesef...
Anladım; kimi okuyarak (hekim), kimi yaşayarak (Nurcan) biliyordu ve buluyordu doğruları...Tek isteğim bir an önce o adını anmak dahi istemediğim hastalığın olası hücrelerini bedenimden atmaktı...Allah yar ve yardımcımız olsun bu savaşta...

*Bence bir insanı anlamak için yaşadıklarını yaşamayı beklemeyelim... Olur mu?...

(Bu yazı beni kemoterapi günlerimde hiç yalnız bırakmayan, elimden tutan Nurcan’ a ithafen yazılmıştır...Bilginize okuyan şair yürekler...)