Biran önce akşam olsun, kapı zili yine çalınsın ve ben yine aynı sevinçle kapıyı açayım isterdim.Yorgun bir günün ardından seninle şakalaşmak her zaman rahatlatırdı beni. Oysa şimdi hiçbir şey eskisi gibi değil. Kim bilir birbirimizi sevmeyi ne zaman bıraktık ?.. Bazen ‘Süslü Pakize ‘ diye çağırırdın beni. Ben hala bunu duyuyorum ,bunu duymak istiyorum Baba.. Hayat dolu olduğumuz zamanları özlüyorum. Küçük cadı diye seviyordun ya beni, keşke tekrar desen küçük cadı’m diye. İnan bana, küçük kalırım ve büyümem bunu sürekli duymak için. Sahi.. Biz ne zaman bıraktık birbirimizi sevmeyi ? biz ne zamandan beri böyle düşman, böyle acımasız olduk. Biz ne zamandan beri birbirimizi unuttuk ? ..
Bir kızın tek sevgilisidir babası ! Ve onsuz bomboştur dünyası.Bende yarım,bende eksiğim Baba.Her canım yandığında odama gidip kağıtlara neler yazdığımı ve sonradan buruşturup attığımı hiç merak etmedin mi Baba ? Evet evet ettin.Unutmuşum. Yanıma gelip ‘ Bu kadar kağıdı neden ziyan ediyorsun ?’demiştin doğru. Ah be baba Neden bu hale geldik biz ? Neden seninle her konuşmak istediğimle birkaç sözcükle kapanıyor ağzım ve neden her seferinde kelimeler boğazıma takılı kalıyor ? Her gün gözlerimin içine bakarken, tek kelime etmemen ne kadar acı veriyor bana farkında mısın Baba ? Dolu dolu gözlerimi, harabeye dönmüş ruhumu ve gözyaşlarımı görmemekte neden direniyorsun hala ? Sensiz öyle güçsüz, öyle çaresizim ki..
Seni Çok Özledim Baba .

-Elif Ağaç