Ne çok yoruyorum kelimeleri şu aralar, ne çok anlam yüklüyorum onlara. Hep belleri bükük, dizleri yarı kırık geliyorlar sana doğru ey sevgili... Ne çok seviyorum ben seni...

Ellerim ellerinden nasılda habersizmiş bunca yıl, meğer ne çok sır saklıymış ellerinde, meğer bunca yıl ne çok üşümüşüm. Ne çok sıcaklık gizliymiş bedeninde, ne çok mevsim kokusu varmış teninde ve ne büyükmüş kalbin... Artık kimse bana demesin "sevgi" şudur "aşk" budur diye. Seni sevmeyen, senin tarafından sevilmeyen bana bahsetmesin aşktan sevgiden!!

Nasılda direk inanırdım okuduklarıma, ne çok kaptırırdım kendimi dinlediklerime. Şems boşuna demedi Mevlana’ya "yak at kitaplarını, gerek yok onlara" diye. Biz aşkta cayır cayır yanarken ne gerek var bildiklerime okuduklarıma. Ben senin nurunda yıkanırken ne gerek var yağmura, ben seninle aydınlanırken ne gerek var güneşe, geceleri yüzünü hayal ederken ne gerek var aya. Benim mevlanam sensin, bana dair ne varsa senindir ey sevgili...

Ne çok yoruyorum kelimeleri, hep belleri bükük dizleri yarı kırık... Ne çok seviyorum ben seni...