Tek saf kalabildiğim yer ruhum.Denize açtım hergece,ağlar ve güler

dalgalarla savaştım, kimsede dinlemedi ilk aşkıma nasıl sarıldığımı,yalanlarla kandırdım

üretken sevdalarımı.Sesimin teni değişti aşka başkaldırıda,yine yalan söyledi ey sevgili

kanayan bir çocukluk anısında.


Gir,özümün derinliklerine açsın sevdasını bana ama

ürkeğimdir,ayrılıktada aşık.Bana öğretsin ay ışığında arınmayı,sevişsin bakire

kalarak,günahları ne bana nede ona yazılsın.Çözün iplerimi ve gönderin bana o kadını.Ama

sevda aksın gözlerinde çünkü acılar halen bedenimde.


Yitik yaşarım eğer sensizde yaşarsam.Tutunurum müziğin acılarınla

savaşanlarına.Boşluğun kendinden habersiz yolculuğuna tutmuşum ışığını vuran

cennetine,yoksullara selam veririm isyan eden hayatlarında ve ne olur onlarıda tanı ve

karış yazarların bize öğrettiği şiirlere.


Bu bakireliğin ilk günlerinde batakhanedeki yakınlarını gör ve şehvetin

ruhlarına verdiği karanlıklarını al.Şimdi dön ailene, sevgilerini tut gönder yeraltındaki nice

ölümlere.Bak halen saf’sın yardım saçlarının doğallığına karıştırdı güzelliğini,özlüyorum...


Çiğ tanelerim ne zaman geleceği gördüyse gerginlik kalbinde geri

çevrildi.Yapma ışığını kapatıp ulaşmamı engelleme acılarım veyine acılarım...


Suya değdiği yerde doğallık olgunlaştırdı beni,yaşıtlarımın büyüğü

oldum,bir baş birde yaşlı adam birde sokak çocuklarını unutma ben acılara alışığım onlara

dağıt sevgi iksirini kokularını sar anne gibi çünkü halen bakiresin.Ve kalbim geri dön

konuşmalarına ihtiyacım var.Mutluluğu gizle ne olur bana iyi gelmiyor.Kimin nerede acısı

varsa gönder gizemiyle ve dikkat et (kötülük) halen ellerinde...