Hep bekledim seni,gözünün içine baktım.Sense hep kaçırdın onları.Hergün o kadar insanla muhattap olan sen,bi beni görmedin,gözünün önündeyken...Senin için nelerden vazgeçtim oysa.Tek bi sözün için hep bekledim.Seni hiç üzmek istemedim.Yüzünü eğdirecek şeylerden kaçtım.Ama olmadı dimi? Yapamadım? Affet!!!
Belki tek suçlu ben değildim.Başrol,benimdi de yan rol senin değilmiydi? Esirgediğin o sevigiyi bulmaktı tek amacım.Buldum...Ama yine de olmadı işte.Onu da senin için kaybettim.Üzülme diye.Ben üzüldüm yerine.Ama sen yinede anlamadın.Acılarımı hep tuzla terbiyeledin...

Canım çok yandı...

Ayrılık beni yıktı evet,ama sen?Sen sanki azrailim oldun.Ruhumu aldın.Boş bakar oldum...Anlatamadım kendimi.Sen üzülme diye üzdüm kendimi...Ama nafile.Yine olmadı dimi?Elimden bu kadar geldi.Daha fazlasını yapamadım.Ya ben çok hata yaptım,ya da sen çok şey bekledin...Ne farkederki,ateş hep beni yaktı...
Yaram kabuk tuttu dediğimde sen batırdın iğneni.Konuşabilseydim...Söyleyebilseydim...Ama sen hiç dinlemeyi denemedinki...
Şimdi ne olacak acaba? Hikaye mutlu bitebilecek mi? Böyle bi beklentinin ümidi bile yok aslında bende. Biliyorum çünkü bu döngü hep devam edicek...

Bense söylemek istediklerimi suretin yerine koyduğum kağıtlara anlatıcam hep...
Sevdiğimi ise bigün yüzüne söyleyebileceğimi ümit ederek yaşıyacağım...