Ben, kadınım.

Yok olmam istendikçe, çoğalanım.
Bitti dedikleri yerde, yeniden başlayanım.
Düştüğüm her seferde, daha da güçlenerek kalkanım.

…/…

Duvarlarla örmüşler, dört bir yanımı. Kanlı, canlı, yaşayan duvarlarla. Birinden kurtulsam, diğerine çarparım. Çok denedim, yıkamadım… Ama vazgeçmem / vazgeçmeyeceğim. Bir gün o duvarları aşacağım, bilirim.

Sınırlarla çevirmişler, hayatımı. Bir adım atmak istesem; çıkmaz sokaktır yolum. Kaybolmamı bekleseler de kendimden emin, dimdik yürürüm. Bilmezler; doğduğumdan beri hep çıkmazdı, benim yolum. Ben o çıkmazları, çok iyi bilirim

Karanlıklara bürümüşler, yarınımı. Zannederler ki tökezlerim. Göremezler; İçimdedir ışığım… Düşmem, ışığımla görürüm. Onların kararttıklarını aydınlatacağımı, bilirim.

Mutsuzlukla kaplamışlar, yüreğimi. Onlara inat, kendimi her zaman, mutlu hissederim. Kimseden bir şey beklemem. Farkında değiller ama çoktan öğrendim; beklentiler her zaman yaralar, bilirim.

Başımın üstünde kılıç gibi sallarlar, namusumu. Korkayım diye beklerler; ha düştü, ha düşecek… Hallerine gülerim. Demokles gibi bir iddiam yok ki benim. Hafife almam / almadım hiç yükümü. Nasıl taşınır, bilirim.

Kolay değildir, kadın olmak. Etrafımı çeviren onlarca gözün, beni izlediğini bilirim. Her gözde, başka bir bakış olduğunu da… Alıştım o gözlere / bakışlara. Bıraktım, diledikleri gibi baksınlar bana. Umursamam, asla. Ne kadar uğraşsam da, ne kadar çabalasam da değişmeyeceğim bakışlarındaki manada, bilirim.

…/…

Öğrenemediler;

Yok olmam istendikçe, çoğalanım.
Bitti dedikleri yerde, yeniden başlayanım.
Düştüğüm her seferde, daha da güçlenerek kalkanım.

Ben, kadınım…

Eser Akpınar
04.04.2011
İzmir