Güvenmek başlı başına bir iştir.

"Sana güveniyorum "kelimesi kime söyleniyorsa o kişi bunu hak etmiş demektir benim gözümde.Sonuna kadar güvenirim ve hiç bir sırrımı paylaşmaktan çekinmem..

Çünkü ondan bir nebzede olsa şüphelenmem.

İnsan hayatına nasıl dahil olur?Akılmı buna yön verir yoksa mantıkmı yoksa duygularmı?


Bilinmez ama herkese güvenilmez .

Güvendiğine de bahar mevsiminde cıvıldaşan kuşlar gibi olursun.Ekmek gibi su gibi ihtiyaç duyarsın .Yokluğunda varlığını ararsın.Çünkü ona güvenmişsindir.

Aradığın her şey onda varmıştır gibi gelir sana.Dostluk,güven ,anlayış.


Başka ne ister ki bir insan.

Ama zamanla düşünceler ters dönmeye başlar.

Bir bakarsın ona söylemlerin onun bunun ağzında sakız olmuştur.Ya da en ufak bir sürtüşmede sana karşı koz olarak kullanmaya başlamıştır.

Hem de en can alıcı yerinden vurarak.Hemde en sır bildiklerini paylaştığın kişiden.

Hayatın garip cilveleri var.Sana oyunlar oynamak için ,rüzgarın yer değiştirmesi gibi bazen ordan oraya savuruyor.

Aslında sana anlatmak istediği çok mesajlar var.Birine güvenirken çok düşünmek gibi.
Gerçekten karakteri ne kadar sağlam,kişiliği tam oturmuş mu.Ama böylesi uzun deneme olarak kullanılacak bir kobay değil ki insan.Nihayetinde canlı kanlı et ve kemik..

Onun aklı var diyorsun.Ama aklı bir bakıyorsun uçmuş.

Onun yaşamında ki tecrübeleri var diyorsun bir bakıyorsun, sanki ilk kez gelmiş dünyaya gibi çocuk hallerinde.

Onun sevgisi var diyorsun ,bir bakıyorsun ki sevgi denen şey bir varmış bir yok olmuş.

Güvenmek .

En çok ta değer verip ,kıymet verdiğin birine güvenip onun bir deyimiyle allak bullak olmak.

Sıkı tutacaksın arkadaş çeneni.
Dilini ısıracaksın konuşmak isterken.
Kaçacaksın köşe bucak.
Arkadaşmış,güvenmiş,paylaşmakmış hepsi palavra.
Daha kimse güvenilir olamamış.Sevmeyi bilememiş.Akıl yetiremediği şeyleri akıl yetirir gözükmüş.

Benim artık güvendiğim hiç bir dağ yok ki kar yağmış olsun.

Benim güvendiğim dağ yerle bir oldu.