Kaç yıl oldu bilmiyorum, zamanın sensiz yolculuğuna çıkalı. Hatıralarımda kalan küçük bir anıydın sen benim kalbimin en ücra köşelerinde saklı kalan… Senden sonra yağan yağmurları sevmiyorum biliyor musun? Her yağmur yağdığında içime bir hüzün doluyor, gözlerin geliyor bana hoşça kal dediğin gözlerin…







Nasıl yaşadı bensiz diye hiç düşündün mü, ya da yaşayabildi mi diye? Her sorunda cevapsız kaldın mı? İnsanlarla konuşmaktan farklı olarak onlara gözlerinle kendini ifade edebildin mi?


…




Zaman diyorlardı eskiler zamana bırak her şeyi unutursun. Yanıldınız zaman seni unutturamadı tam tersine sana olan sevgimi gün ve gün arttırdı, içim eskiden tutuşan bir daldı fakat şimdi tutuşan dalların bıraktığı kor alevler var… Aşığım deliler gibi seviyorum seni ama seni sevmem hiçbir şeyi değiştirmeye yetmiyor biliyorsun sende… Gittiğim gün den yana ne sen eski sensin nede ben o bıraktığın o güzel ve masum kızım…







Şu günlerde aksi, huysuz, çekilmez biri oldum. Herkes ne olduğunu anlamaya çalışıyor, dudaklarımın arasından çıkacak o kelimeyi yani “seni” merak ediyorlar…





Yağmur başladı yine içimden sen geçtin, gözlerin geçti, yüreğinin ateşini hisset tim, sahi ne kadar yakınsın bana milyonlarca insan içinde hangi şehrin hangi sokağında bekliyorsundur ki beni? Belki de unuttun başka biri var hayatında başka bir bedene “seni seviyorum” dedin. Sahi demiş olabilir misin?