ALLAH’IN YÖNLENDİRMESİ VE RIZIK
Dün dışarıdan eve geldim, hava çok soğuktu, üşümüştüm. Eve geldim gelmesine de kapı önümde, bana duvar olmasın mı? Bir taraftan seviniyordum evde kimse yok diye, çünkü bilgisayarda işim vardı, fotoğraf atacaktım. Bir taraftan da anahtarımın olmaması kızdırmıştı beni. Bu durumda ben, kolay kolay kimseyi aramam ama önce annemi aradım, o cevap vermeyince de babamı aradım. Annemin cevap vermemesi daha da kızdırmıştı beni. Hava soğuk, ben öfkeden çılgına dönmüşüm. Birisi bana dokunsa patlamaya hazır bir bomba gibiydim. İnsan, karşılaştığı herhangi bir durumda ani tepki gösterince, tepkilerini kontrol etmekte zorlanıyor, içinde bulunduğum durum buydu işte. Babamdan aldığım bilgiye göre annem gil, Özalkente Elif halam gile gitmişler. Hava buz gibi soğuktu ama ben, beni saran öfkenin ateşiyle yanıyordum.

Otobüse bindiğim zaman beni saran öfkenin ateşi yavaş yavaş sönmeye başlamıştı bile. Otobüste şunu düşündüm; Safiye hocaya da gidebilirdim, neden bu aklıma gelmemişti ki, çünkü birkaç ay önce Safiye hocanın annesi vefat etmişti, tez vakitte gidilmesi gerekirdi. Neyse, başka bir zaman giderim, diyerek teselli ediyordum kendimi. Elif halam gile geldiğimde öfkemin ateşi sönmüştü, ben yine de sitem ettim biraz. Meğer benim orada, o anda yemem gereken rızkım varmışta, Allah beni oraya doğru yönlendirmiş. İnsanın, rızkının üstünde, ismi yazılıdır ve zamanı gelince de insan ne kadar uzakta olursa olsun ya insan rızkına doğru gider ya da rızkı ona doğru gelir. Açık ve net bir şekilde Allah tarafından rızkıma doğru yönlendirildiğimi gördüm. Her şey Allah’ın dilemesiyle gerçekleşir.

Tıpkı pazar günü, Tahir hocamızın cenazesine son anda Allah’ın beni, oraya yönlendirdigi gibi. Cenazeye katılmayı istemiştim de, son anda dahi olsun, cenazeye katılabileceğim aklımın ucundan bile geçmemişti.

Biz esas konumuza dönelim, eve dönüş vakti geldi. Annem eve yürüyerek geldi, kardeşim Ahmetle ben de otobüsle geldik. Babam anahtar bırakmıştı, onunla eve girdik. Hemen bilgisayarı açmak istiyordum, flashımı çıkardım, bir de ne göreyim, kardeşimin aldığını düşündüğüm anahtarım bendeymiş. Bu durumda kendi kendime gülmeye başladım, anahtarı nasıl farkedemedim, diye. Şaşkınlığa uğramıştım. Evet oraya gitmem için, bana anahtarımın olduğu farkettirilmemişti. Normalde ben anahtarımın olmadığını bilsem bile mutlaka kontrol ederdim, bunu yapmadım. Dışarıda kalsam bile kimseyi aramaz, sadece beklerdim, hiç yapmadığım şeyleri yapmış oldum.

Evet arkadaşlar bazen Allah tarafından yönlendiriliriz de, neden ve niçin yönlendirildiğimizi bilemeyiz.....

SÜNDÜS KOÇ - KONYA.

08.03.2011-SALI