Sanırım geçen yıldı, bir köylü, sabah erken vakitlerde şehrin hayvan pazarına getirdiği iki- üç hayvancağızını satmış sonra şehrin boş caddelerinde dükkânların açılmasını beklemek için voltaya geçmiş.

Sabah mesaine kalan gece yarasaları(üç kağıtçılar) köylüyü fark eder ve hemen bir plan kurup cebindeki meşin paraları aşırmaya karar vermişlerdi. İki yarasa birbirlerine tekme tokat girişirler hemen köylünün yanı başında.

Köylü:
“sabah sabah ne oluyor, ne diye kavga edersiniz a be çocuklar?” demiş.
Üçkâğıtçının biri ona:
“Allah aşkına, gel sen bu davayı çöz…” deyip başlamış anlatmaya “dün akşam birikmiş biraz param vardı ben de yatırım olsun diye aha şu karşıdaki kuyumcudan bir altın kaplama saat aldım, tam tamına binikiyüz lira…”
Köylü:
“E, ne olmuş o saate?”
“Dur, anlatayım… Bu sabah erken, babam apansız fenalaştı aldık götürdük doktora, Doktor babamın hemen ameliyat olması gerektiğini ve bin liralık bir masrafın olacağını söyledi.”
“Geçmiş olsun, sen de kuyumcunun açılması bekle…”
“Olmaz, geç olur çünkü hemen önce ilaçları almamız gerekiyormuş, neyse…” kavga ettiği arkadaşını göstererek
“Bu sözde arkadaş olacak değerli arkadaşım fırsattan istifade bu saati benden sekizyüz liraya almak istiyor, uyanık!
Arkadaşı ters ters bakarak
“Aldığın saat ikinci el oldu, zaten benim verdiğimi hiç kimse vermez, gel inatan vazgeç sekizyüz lirayı al git…”
“Asla… Sana vermeyeceğim.”

İkisi köylüyü tav etme peşindeydi ve tüm hünerlerini ortaya koymuşlardı. Köylü olanlara üzülmüş ve davayı sonlandırmak niyetindeydi.
Köylü:
“Aslında ben alırdım ama bende yediyüz lira var…”
Tam sırası deyip, atılmışlar
“Senin canın sağ olsun, senin düşünmen bile yeterliydi, olsun yediyüz’e sattım sana…” sonra arkadaşına dönerek
“Oğlum sana inat olsun ben bu saati amcama veriyorum”
“Yazıklar olsun sana…” dedi diğer üçkâğıtçı.

Köylü saate bakmadan cebine indirdi bir başka telaşla yeleğin iç cebinde yediyüz lirayı çıkarıp vermiş. Üçkâğıtçılar aceleyle
“Haydi, hastaneye babama koşalım ölmeden yetişelim!”
Köylü arkalarında
“Geçmiş olsun, babana benden selam söyleyin…”

Köylü sabah sabah üçyüz-dörtyüz lira kazanma sevinciyle kuyumcunun açılmasını sabırsızlıkla beklemeye koyuldu.

Saatler dokuza gelmişti ve kuyumcu nihayet göründü. Gelip dükkânı açarken “Ya bismillah” deyip kepengi kaldırmış. Daha içeri girmeden köylü
“Günaydın, hayırlı işler… Şehir esnafı da dükkânları geç açıyor her nedense…”
Kuyumcu bu telaşlı müşteriyi bir süre süzüp
“Günaydın, hoş geldin… Buyurun bey amca…”

Köylü, sevinçli bir edayla cebindeki saati çıkarıp kuyumcunun bankosuna bırakıp
“Bu saati satmak istiyorum, bilirsin altın kaplamalı ve bu saat dün akşam sizden alınmış.”
Kuyumcu saati gördüğü an şaşırmıştı çünkü saat bir-iki liralık çocuk saatiydi yani bir bakıma oyuncak saatti!


Kuyumcu altından anladığı kadar müşterinin ruh hallerinden de anlarlar. Adamın kandırıldığını apaçık anlamıştı.

“Bey amca, o saat teneke… Yani ucuz oyuncak olanlardan…”
Köylü tepesinde kaynar suların indiğini hissetmiş bir can çekişiyle…

“Olamaz… Oysa bu saati buradan binikiyüz liraya aldıklarını söylediler…”
“Kim söyledi? Anladım seni kandırmışlar!”
Köylü inanamamış, başka kuyumculara da götürmüş ama hepsi
“Amca, geçmiş olsun… Faka basmışsın” demişler.

Karakolda, Köylü kendisini kandıran kişilerin eşkalini belirtmede yetersiz kalınca, köylünün eli boş olarak dönmesiyle sonuçlanmıştı.

[email protected]