Vedaları sevmiyorum aslında çıkarken ansızın birden çekip gitmek en iyisi
çünkü yokluğun anlaşılmaz bile . Her şey yerli yerinde değişen bir şey olmaz
hayatlarında belki ilk gün bir şaşkınlık yaratılır dünyalarında neden niye
der gibi herkes meraklı bakışlarla sözler birleşir bir anda. Kimler gelip
kimler geçmiştir bu sıralardan, hangisi hatırlarda kalmıştır ki sen ben veya
o kalsın.
İnsanları kırmak çok kolay aslında önemli olan kırılan kalbi onarmak bu
kadar kolay olmasa gerek.
Bir su bardağını düşünün eline alınız ve parmaklarınızın arasından kayıp
yere düştüğünü gözünüzde canlandırınız. Gördünüz mü bardak ne hale geldi her
bir parçası bir tarafa dağıldı. Ufak bir şaşkınlıktan sonra dağılan
parçaları topladınığınızı düşünün , toparlayabildiniz mi hepsini iyice bakın
etrafınıza buldunuz mu diğer parçalarınıda...
Ne yapmayı düşünüyorsunuz bu sizin en çok sevdiğiniz ve hatırası olan
bir bardak olsun önce. Aldınız elinize tüm gücünüzle uğraş veriyorsunuz
birleştirmeye çalışıyorsunuz. Hay aksi yerine oturtamıyorsunuz parçaları.
Birden bir telaş sarıyor bedeninizi terliyor avuçlarınız gözleriniz doluyor,
ilk kez size verilen bu değerli anı hatırlıyorsunuz. İçiniz pişmanlıklarla
dolu değil mi o anda ( keşke ) diyorsunuz ama keşke dememek için çok geç .
Kaç kez düşürdünüz bu bardağı hatırlıyormusunuz her defasında biraz daha
çatlaklıklar oluşmuştu. Siz bunu görmemezlikten geldiniz aman bir şey olmaz,
belki de görmek istemediğiniz için farkına varamadınız ama her düşüşünde
nasılda kenarından köşesinden kırılmalar çatlamalar oluşmuştu.
Evet bardağı toparlayabildiniz parçaları yerleştirdiniz yapıştırdınız.
Elinize alıp baktığınızda eskisi gibi tüm her şey...
Hiç bir şey eskisi gibi değil mi dostlar kırılan bir kalbi onarmak o kadar
da kolay değil maalesef...