Merhaba kayısı;

Yine bir Perşembe geldi.Bilirsin çok severim ben Perşembe’yi...Tek sevdiğim dizi vardır çünkü. Sus-pus olurum onu izlerken,adeta içine girerim ekranın.Sonra sınırsız çay hakkım vardır güzel ellerinle demlediğin... Çekirdek ve meyve şöleni vardır.
Evet,yine bir Perşembe...Ama bu kez sen yoksun.Ve sanırım bir daha hiç olmayacaksın.Kararlı ve keskin bir ivmeyle toplanan valizin bile üzülmüştür bu hiddete fakat hak vermiştir sana. İnsanlar demiyorum hak vermiştir nesnel bile...

Neden vermesin ki?İlk evliliğinden iki çocuğu olan ve hayatındaki hiçbirşey düzgün gitmeyen ,yoluna girenleri de yolundan eliyle çıkaran bir adamla imza attın nikah dairesinin kalın defterine. Çocuklar bir çok hengame ve bunalımın etkisiyle sorumsuz ve duyarsız,babaları desen başarısızlığın,herşeyi berbat etmenin,şansızlığın ve umursamazlığın kralı... Tüm hanedan şaibeli bir hastalığın ve tutarsızlığın eşiğindeyken saray olsa durulmazdı bu 1+1 daire...

Camdan dışarı baktım az önce...Hava yeni kararıyordu.İşten dönüşümü bu camdan beklediği hatırladım.Sonra iş kıyafetlerimi çıkarmaya girdim odamıza.Oyuncak bebeğin Safinaz’ı uyandırmamak için sessizce giydim pijamalarımı.Yatak odasının duvarına yapıştırmaya söz veridiğim ama bunu senin yapmak zorunda kaldığın yarım-yamalak sticker’larımıza dokundum yavaşça.Uzandım yatağın üzerine.Yastığını kokladım,kokladım sonra bir daha kokladım...

Yine bir Perşembe...Bilirsin çok severim ben Perşembe’leri...Fakat içimde uluyan bu yalnızlık ve tenimi,ruhumu hunharca inciten yokluğun yüzünden bir anlamı yok artık o dizinin,çekirdeğin yada demliklerin...Hiç çay içmeyeceğim demiyorum yada o diziyi izlemeyeceğim.Pek tabi hayat devam ediyor ve ben de nefes alıyorum ciğerlerimin içine doldurduğun binlerce raptiyeye rağmen.Hayat devam ediyor ama bir insanınki gibi değil.Tıpkı bir bitkininki gibi...

Dün bir kar topuydu yokluğun ,bugün bir çığ... Kimbilir belki dönersin bahar yine gelir yada beni sensizlikte bırakırsın ve buzul çağı başlar.Kimbilir Kayısı...

Kendine çok iyi bak...

iLKer...