Çaresizliğimin; önceleri nefes aldırmayan, şimdi ise düşüncelerimi ölüm e dahada iten en dayanılmaz hallerindeyim...Ölüm düşüncesi ile yatıyor, aynı düşünceyle uyanıyor ve arada geçen zamanı yine; bir öncekinde daha yoğun daha dayanılmaz yaşıyorum...
Yaşama dair tutunma çabalarım, yok olmaması için ısrarla uğraştığım dirayetim , sükunetle beslediğim sabrım inatla meydan okuyor sanki kaybolmak için....
Kaybolan her ne varsa; girdiğim arayışın sonu yine karanlık, yine faydasız çıkıyor...
Kör ve kısır döngünün içinde; bu kadar yorulmuşken aksine bir tablo çizmeye çalışmak,
içimde kalan son kırıntılarıda zifire bulamaktan geri durmuyor..
Mutlu olabilmeyi; görebilmek, duyabilmek,konuşabilmek ve yürüyebilmek adı altında nitelendirirken; adının ne olduğunu bilemediğim bir duygu; beni daha bir azimle ummanlara sürüklüyor....
Bunca sesin içinde; kendi sessizliğimde boğulmak ve bunca gürültünün içinde sadece içimdeki figanları duymak kanımı durduruyor adeta...
Her defasında; bu sefer belki diyerek yeniden başlamak ve her nihayetinde aynı sonu yaşamak; gerçeği kabulenmeyişmi , yoksa geçmişde yapılan hataların; geleceğe hazırladığı bir sonmu bu bilmiyorum...
Haricimdeki tüm insanlığa; herşeyi herşekilde anlatabilirken; bir tek kişinin; bu uçsuz bucaksız körlüğü, sağırlığı ve inadı; yıllarca verdiğim emek için " boşa çektiğim kürek" gerçeğiyle yüzleştiriyor...
Sanki karanlık bir odada daimi olarak, aynı filmi seyrediyor, aynı şarkıyı dinliyorum.
Ve yıllardır yaptığım gibi; yine! bile bile lades diyorum ve yine sana sesleniyorum........Ey sevgili ben ö lü yo rum.............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!