Yazmak istiyorum uzun zamandır. Her gece başımı yastığa koyunca ne çok şey geliyor aklıma ama kalkıp yazmıyorum. Ertesi gün yaşam telaşlarıyla geçip gidiyor işte..
Şimdi yazmak istiyorum sanki tüm insanlık için önemli bir şeymiş gibi.. Sadece kendim için yazmak istiyorum aslında. Aklımdan bir türlü gitmeyen bir kaç görüntü üzerine yorumlar belki de...
Dün küçük bir kız çocuğu yanaklarımdan öptü. Oğlumla yaşıttı ve oğlum çok defa öpmüştür yanaklarımdan ama sanki bu kız çocuğunun öpücükleri çok farklıydı. Bana bir şeyler fısıldamak istedi sanki. Sonra arkadaşlarının ayakkabılarını aldı eline tek tek... Ne görmek istiyordu bilmem ama onları inceledi ve gülümsedi. Kendisini almaya gelmiş kişinin tüm ısrarlarına rağmen bunu yapmaya devam etti.
Öğretmeni ayakkabılarını bulunca durdu ve onları giydi.
Ayakkabıları güzeldi, eski veya yırtık diildi, aslında o baktığı ayakkabılardan bir farkı yok gibiydi ama neden bunu yapmıştı?
Düşündüm, gitmek istemiyordu belki dedim, servise binme süresini uzatmaya çalışıyordu belki... Kendi ayakkabısını tanımadığı birileri almıştı ya da tanısa bile pek sevmediği birileri belki... Ayakkabısını başka arkadaşlarıyla paylaşıyordu belki... Ayakabılarını sadece kreşe gelirken giyebiliyordu belki... Belkide o ayakkabıları giydiğinde yaşadıklarını, yaşadığı yeri düşünmek istemiyordu...
Çünkü o yuvada yaşıyordu, annesinin ve babasının ayakkabı alamadığı, devletin belirlediği kişilerin bakımına terk ettikleri bir çocuktu. Arkadaşlarının ayakkabısını sevdiği insanlar almıştı ve onlar her gün o ayakkabıları giydiklerinde o sevdiklerinin yanına gidiyordu.
O küçük kız yuvaya gidecekti kendi ayakkabılarını giyince... Sevmediği ve sevgi göremediği yuvaya...