Bunu 55 yaşında bir adam söylüyordu. Duyunca oldukça hüzünlendim, ’ya baban?’ diye soramadım.

’Eşin ve çocukların?’ dedim,

’Onlar da sevmedi, onlarınki mecburiyetten.’ dedi. Maddi gücünün farkındaydı.

Küçükken geçirdiği bir hastalık sonucu bacağında yürümeyle ilgili bir problem oluşmuştu. Bu durum rahatsızlık vermekle birlikte günlük yaşamını engelleyecek türden değildi. O yüzden bunu hiç dert etmemiş ve üretmeyi ilke edinip zincirdeki halka olmayı başarmıştı.

’Hayatta istediğim herşeyi elde ettim ve ederim, hayatımdaki kadınlar da buna dahil.’

Azmine dikkat çekti. Bu günlere çok zor geldiğini nelerle karşılaşıp zorlukların üstesinden geldiğini anlattı. Kendine inanılmaz güven duyuyordu. Belki de bu güven sayesinde ayakta kalmayı başardı.

Buna çalışma ve üretim de eklenince bu günlere geldiği anlaşılıyor. İnsanın kendine güvenmesi elbette güzel bir duygu.

Acaba hayat gerçekten bize istediklerimizi mi veriyor yoksa bizimle dalga mı geçiyor?

Hiçbir ilim, İNSAN’ ı tam olarak çözebilmiş değil. Hayatı da çözümleyebilmiş değil. Sadece teknolojik imkânlar kullanılarak olasılıklar üzerine varsayımlar yapılmış.

Çünkü hayat bir matematik değil. Hayatın, ’pi sayısı’ diye bir formülü yok.

Sayamayacağımız kadar çok soru varken cevapsız sorular çoğunlukta. Hiç kimse cevapları bilmiyor. Hatta kaç soru var onu bile bilen yok.

Beynimizin çok azını kullanabildiğimizden midir yoksa kullanamadığımız diğer yarısını kullanma formülünü bilmediğimizden midir bunu da bilmiyoruz.

Çok insanca bir cevapla yetiniyoruz, ’herşeyin cevabı yok’

Gerçekten de yok. Anlam veremediğimiz istem dışı öyle olaylar yaşıyoruz ki... Yaşadığımız bu olaylar gerçekleşsin diye bir çabamız olmadığı gibi önlemek için de yapabileceğimiz hiç birşey yok.

Neyle, nerede, ne zaman ve nasıl karşılaşacağımız belli değil.

Bunun adı, ’kader’ olabilir mi?

’Kadere inanmadığım halde bazı olaylara kader diyesim geliyor’ demişti bir dostum.

Bence kesinlikle, ’kader’ diye birşey var. Gizli bir güç sanki.

Kader kime şikâyet edeyim seni bilemem...