kur dönemleri var canlıların. o zamanlar geldiğinde sinek sineğin, kumru kumrunun, kaplan kaplanın peşinde dört döner.

döner döner de

en güçlü, en alımlı, en yeterli tercih edilir, edence. sağlıkla yaşamın akması için...

sonra dölleşilir.

alacak alınır verecek verilir,

sonranın yaşamını taşır bir zaman yüklenici yükünden gocunmadan bir sevda, özen ve şevkle...

bütün o kurgu, emanete alınanın zamanına taşınması, yeterli ve kuvvetli yaşam olanağı için...

insan kurguyu bozuyor çoktandır. seçme kabiliyeti zayıfladı ve seçicilerde çocuk fikrinden tiksinti çoğaldı. döller kısa bir zevk anına heba ediliyor.

seçici için istese de en layığı bulamayabilir bir kurgu hakim oldu.

tav, kurun canına okudu. olmadığı kişi olarak vasıflar saçanlara yönelmenin adı kur oldu. bacağını traş etmeden, meme ucundaki kılı yolmadan dışarı çıkmayan yalanına kendi bile inanıyorken, muhatabının bilumum tezgahına gıkını çıkarmaması da bu mantıkla doğal oldu.

bunların arasında bir kaza anı eseri en zayıfa emanet edilen en yetersizden alınan döller, çelimsiz hastalıklı dayanıksız zihni bulanıklar olarak vücut buluyor artık artıkların hegemonyası dünya arzında... bakım zayıfı onlar bakılası da olmayanlar üreticilerinin nazarıyla.

büyüyenlerinin çoğu hastalık küpü oluyor. psikolojik ve fizyolojik hastalıklara boğulmuşluklarını genel yaşam sahasına virüs misali yayıyorlar.

bozguncu, kavgacı, sevgisiz, tecavüzkar ve sürekli hasta...

dökülüyorlar her yerde koşar adım...

o kadar çoğaldılar ki, en revaçta artık hep onlar...