Yeni kitaplar yazılır, okuyamazsınız. Yeni filmeler çıkar, izleyemezsiniz. Yaşamak istediğiniz hiçbir şeyi yaşama ihtimaliniz kalmaz. Severek yaptığınız işleri tekrar edemezsiniz. En kötüsü de sevdiklerinize son kez sarıldığınızı bilirsiniz. Ama yine de bırakmak zorundasınızdır.
Bir sürü soru cevapsız kalır. Düşündüklerinizi söyleyememeyi bırakın, düşünemezsiniz bir daha. Sevdiğinize onu sevdiğinizi söyleyemezsiniz. Doya doya sarılamazsınız, gözlerine bakamazsınız. Yanında olmak hayal olur. Onu kocaman Dünya’da yapayalnız bırakırsınız. Hayalleriniz, hayata dair bütün planlarınız havada asılı kalır. Söylenmemiş sözler, edilmiş ama tutulamamış yeminler içinizi acıtır…
Tüm sevdiklerinize ihanet etmiş gibi hissedersiniz, edersiniz de. Ama elinizde değildir sonuçta.
Düşünsenize.. Birinin gözlerine son kez baktığını bilmek. Dökülen yaşlarını son kez silmek ellerin titreyerek. Gidişini izlerken ardından sessiz sessiz hıçkırmak. Tutup kolundan yakalamak, “gitme” demek istediğin halde yapamamak. Susmak, konuşamamak, anlatamamak. Ölüm bu galiba.
İçinizi parçalayan çığlıkların kimse duyamaz. Seslenirsiniz, yardım istersiniz kimse yoktur. Yapayalnızsınızdır siz de, geride bıraktıklarınız da…
Yaşam, sonlara gizlenmiş hep. Aldığın her nefeste bir kadeh daha tokuşturmak kaderle. Bir gül daha, kan kırmızısı hayata armağan…
Ne olursa olsun gidersiniz bu Dünyadan er ya da geç…
Son bir kez.
Kalanlara, gidenlere, pişmanlık ve dostluklara.
Son bir tebessüm bu, benden hayata…