....Gestapo subayı,çatıda yakaladığı "Piyanist’e çıkarıp,paltosunu veriyordu.Ki bu davranış onun hayatta kalmasını sağlamıştı.
Bu "sahne" belleğimde o kadar yer etmişti ki!
Bir "gestapo" görevlisi nasıl oluyordu da bu kadar insani davranıyordu?Bu merakla "Piyanist" filmini birkaç kez izledim.Ama cevabı filmi izlerken bulamadım doğal olarak.
Sonrasında,bir gün kitapçının birinde W.Szpilman’a ait "Piyanist" adlı kitaba rastladım ve hemen alıp,aceleyle okudum.
Ve "sorunu" çözdüm tabi ki.
"Piyanist"e paltosunu veren,yaşlandığı için "cephe gerisinde" bırakılan sınıf öğretmeni Wilm Hosenfeld adlı bir Alman’dı.
Yani koşullar ne olursa olsun,öğretmenlik mesleği,"içindeki insani damarı" kaybetmiyordu.Daha doğru ifadeyle,mesleğe saygınlığını kazandıran şeyin bu "damar" olduğunu hem biliyor,hem de düşünüyordum.(Mesleğin saygınlığı ile kutsallığı arasındaki fark ise ayrıca bir yazıya "konu" olacak kadar zenginlik taşımaktadır.)
Bütün bunlar nereden mi aklıma geldi?
Daha önce birkaç defa izlediğim "Piyanist" filmi bu akşam bir özel kanalda tekrar oynayacak.
Heyecanla akşamın olmasını bekliyorum.
Genç öğretmen adaylarının,öğretmenlerin ve vakit olursa da her insanın bu filmi izleyip,"çatıdaki sahneye" bakmasını ve bir "çıkarım" yapmasını tavsiye ederim.
Ayrıca "Piyanist" adlı kitabın yanına,şu "beş" kitabı da koyarsak,genel kültür yönünden kendimize bir "ödül" vermiş olacağımız da kesindir.
1-Öğretmenim,Lütfen Bu Kitabı Okur musun! ,Hasan Yılmaz.
2-Savaşçı,Doğan Cüceloğlu.
3-İnsanın Anlam Arayışı,V.Frankl.
4-8.Alışkanlık,S.R.Covey.
5-Kalbinle Düşün,Aklınla Hisset,Yankı Yazgan.