YANIYOR DÜNLER
’’Hüznü sevince bağlayınca gece başkalaştırıyor hayatı. Evrim geçiriyor ruh, aşk denenkutsal soyutla kuşanıyor beden. Pembe pembe çiseliyor yağmur hayallere.

Gözlerim güleç.

Ne olduğu belirsiz karartıları resmetmiyorum böylelikle. Mavilere dalınca kararmıyor düşlerim.

Çorak toprağı sulamış ya sevgi bitkisel hayatken ben, çorak toprak şimdi ölümsüz gül bahçesi.

Kısırlaştırılmış sevinçlerimin, dondurulmuş zamanlarımın hakimi değilim artık. Ben bugünüm, ben yarınım, ben hayatım an itibariyle.

Şafak vaktinin kızıl ışıkları denizle sevişir miydi ki hep böyle? Ah o vaktiyle gözlerime inen perdeler ... Ama yok hayır, sisle uyanmıştır hep, bu sahnelere, böylesi günler.

İnsanın kendi elleriyle ateşlediği yangının büyüdüğünü görmek ne kadar da keyifliymiş böyle. Kırmızı kırmızı, mavi mavi yanıyor dünler.

Şifreli sandığım mutluluğun şifresi hiç olmamış meğer.

Müşterektir rengi vedaların dediğim, yanılgıymış meğer.

Suyunu çeken keder, ben istersem filizlenirmiş meğer.

Sonbahardan düşen yaprağa üzülmeye değmezmiş meğer.

Yalana bir renk de ben tutturmalıymışım meğer.

Karaya oturmuş yalnızlığa dümen çeviren bir kaptan da varmış meğer.

Artık, güneş vals için beni bekler.

Gün şereflenecek kırılmadan kadehler.

Öyle böyle değil, cayır cayır, kırmızı kırmızı, mavi mavi yanıyor dünler.’’

Serap ERSOY (Ruhum Güneşten)

01-2011