Sen ve ben, birbirimizi seviyoruz. İç dünyalarımızı bilmiyoruz ama kelimelerimizde birbirimizi sevdiğimizi biliyoruz.

Çünkü bunu söylüyoruz, karşılıklı.

Seninle, bazı konuları konuşmaktan kaçınıyoruz. Neden? Bilmiyorum. Belki bir korunma ya da savunma? Olabilir mi? Mümkün...

Öyle anlar, öyle zamanlar oluyor ki; seni özlüyorum. Bu özlem, her zamankinden farklı oluyor.

Bir sevenin, sevdiğini özlemesi gibi değil

Bir kadının, bir erkeği özlemesi gibi

Bir kadının, sevdiği erkeği özlemesi gibi

Bir kadının, sevdiği erkeğin varlığını, yakınlığını özlemesi gibi

Bir kadının, bir bedeni özlemesi gibi

Sevdiği erkeğe ait bedeni, özlemesi gibi

Böyle anlarda, yokluğun, daha bir ağır geliyor

Ellerimin boşluğa uzanması... Ellerimi daha çok yakıyor

Bedenimin yalnızlığı... Daha çok acıtıyor, ruhumu

Ne kadar seninle doldurmak istesem de boşluklarımı, yalnızlıklarımı

Bir yerlerde, bir şeyler, hep eksik kalıyor

Hep yalnız kalıyor

Sen gibi olmuyor

Sen gibi ne demek? Bilmiyorum

Sadece hayal edebiliyorum

Hayallerimde öyle çok sen çıkıyor ki karşıma

Sen bile şaşırırsın

Sen bile anlayamazsın ne kadar çok sen olduğunu

Sen, o kadar çoğalıyorsun ki

Sen, sen olmaktan çıkıyorsun

Sen, hayal oluyorsun

Yaşanması mümkün olmayan

Var ama yok olan

Sonuç?

Yine yalnızlık...

Elimde kalan tek şey bu oluyor

Yalnızlık

Başladığım yere geri dönüyorum

Çaresiz

Yoksun...

En yalın halin bu

Yokluğun

Ve...

Yokluğunu kabulüm

Hayallerim yetmiyor

Gerçeği değiştirmeye

Gerçek?

Yokluğun...

Beni seviyorsun...

Seni seviyorum...

Gerçek değişti mi?

Hayır...

O zaman?

Hiç...

Hiç?

Hiç işte

Bildiğin HİÇ

En gerçek halin…

Bu gerçek seni değiştirdi mi?

Hayır.

Hala seni özlüyorum

Bir kadının

Bir erkeği

Özlediği gibi…

Eser Akpınar
17.01.2011
İzmir