Taze süt kokulu ağzında
Hep beraber büyüdük bu sefer
Daha çoşkulu…
Ayakları yere bile değmediydi,
Kucağınızda büyüdü.
Her ne kadar yırttıysa, karaladıysa defterlerinizi de
Bi başka aşkla sevdinizdi…
Ona en zor gelen neydi bilir misiniz ?
Gelin olup gittiğinde,
Ağlardı çoğu gece gizlice…
Kolay değildi anne bellediydi seni de…
Alıştı zor gelse de…
Amma, abisinin gidişi
Acısını depreştirdi yine…
Niye evlenirmiş ki insanlar diye…
Haberiniz bile olmadıydı oysa…


Üçümüz kaldı şimdi evde,
Ben, baban, Yasin’im le…
Azaldık mı hayır çoğaldık, çoğalıyoruz aksine.
Sude’miz doğdu bambaşka elimize…
Etiketledi bizi dede, nine diye…
Dayı etti Yasin’ i de…
Bitti mi hayır…

Berat ile Emre geliyorlar şimdi de…
Birkaç ay kaldı yeni mevsimlere…
Hayat sen ne garipsin böyle…
Bir yanda sararmaya yüz tuttururken,
Öte yanda tazelenirsin
Biteviye…

Bu hikâye yazılmada halen…Nerede, nasıl sonlanır bilemem. Evlatlara seslenişimdir. Hikâyemiz hep aynı.
Lâkin en acısı, bazı hikâye kahramanlarının, yaşlılar yurdunda UNUTULMASI…
Oysa onlar da, kendi hikâyelerinin, yorgun ve yaralı savaşçıları…Hasretle kavrulan yüreklere, su olup, aksanız bir…Bir zamanlar küçücük ellerinizi tutan, o elleri , öpseniz bir…En kör karanlıkta, ışık olur gönüllerimiz,
gönül kapılarınızı açsanız bir…
Hayatın 50 yılından bir kesit...
Nurcan Yalçin