Eğilmek ötesi, öpersin yerin elini eteğini... Yüz sürersin, yüzsüzlüğüne acıların... Aslım sensin, astarımda sen olacaksın dercesine. Gözlerin uykuya haram kılınmışken, özlersin gerine, gerine uyandığın sabahları. Günaydın demek lüks olmuş çıkmıştır... Konu komşu ise, umurunun umursamaz yanında kalmış, biteviye bir kendine kaçışın başlangıcında olmuşsundur. Kırık dökük, bölük pörçük bir şeyler dile gelmeye çalışır lal dilinde. Cümleler tökezler ve sere serpe yığılır kalır dilinin en kuytu yerinde.

Dişlerde paslı demir gıcırtısı ve başını zonklatan bir çene ağrısı ile delirirsin. O koskoca gözlerin kısılmış, sise teslim olmuş ufuk gibi, buğudan göz gözü görmeyecek derecede yol-yordam arama peşindedir belki de... İnkara durursun kendini. Hırpalar ve horlarsın hissettiklerini. Dengen yok olup gitmiş, neredeyse uçurumun eşiğindesindir artık. Kapısız penceresiz tabutluklardaymış gibi güneşe ve derin soluk alıp vermelere hasret çekmektesindir. Çocukluğun düşer aklına birden. Hani o kırlarda koşup oynadığın ve uçurtmalar uçurduğun günler burnunda tütüverir.

Ne sıcak bir anlatıydı. Kutladım.

---------------

Mevsimler kırık bir iç sesi bırakınca dergâhımıza böyle şiir tüter aşka sevdalı bacamızdan. Dumanı yel üfürür, yel şiirin koluna girerek sözlere bölünür. Kılı kırk yararak içimizde yeşerttiğimiz bir yaşama aşkının merdivenlerine kar düşer, mevsimsiz yaşanmışlıkların penceresine gölgemiz sokulunca. Hep devrilmiş bir ömrün kıyısına bekleriz mutluluğu, göğsümüzdeki dargın anların sahnesinde alkış beklerken.