0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
645
Okunma
Hüznün bir müziği vardır. Notaları vardır. Sıcak bir rüzgâr gibidir hüznün sesi... Önce ılık ılık sızlanır fakat avuçlarınızın soğuduğunu hissedersiniz biraz sonra. Artık gönlünüzü üşütür o ses, buz gibi hissedersiniz. Ağlamak değil, gülmek hiç değil... Gökyüzüne bakmak istersiniz sadece. Çünkü hazan mevsiminde bulutlar daha çoktur. Ağlamazlar ama illa ki ana baba günüdür gökyüzü. Ben biliyorum ama kimseye söylemiyorum. Hüzün bulutlara yükselir gönlünüzde yer bulamazsa. İşte sizden kopan bir parçadandır gözlerinizin bittiği yer o sesle. Hüznün sesiyle...
Ben söylüyorum. Umudu bitirir hüzün.
Hazan mevsimindeki o bulutlarda yağmur hiç görülmedi.
İşte ağlayamıyorlar. İşte gülemiyorlar. Zaten konuşamıyorlar.
Hüznün sesi böyle bir şey işte. Ben biliyordum ama kimseye söylemiyordum. Umudu bitiriyor diye...
