Kurulup izlediğimiz şu yaşamın sayfalarına bakın
İnsanoğlunun kendine makul gördüğü kalıplara bakın
Şaşmamak eldemi.
Yaşatılası en güzel geleceğimiz olan çocukların başlarına gelenleri
İçimiz ürpererek ,birazda korkarak izliyoruz ,okuyoruz,yada yaşıyoruz.
İnsanlığın kenara çekilmişliğinin vurdum duymazlığın eseridir yaşananlar.
Her gün biraz daha sayıları artıyor kayıp çocukların.istismarların
İnsanda duygu ölünce dirilir vahşileşme dürtüleri.
Yasal boşluklardan fare gibi çıkıp tekrar aramıza dönüyorlar.
Bu o kadar acıki.herkes kendi adaletini uygulama planlarını düşünmeye başlıyor
Özülmenin vakti geçti artık ey insanoğlu.
Birşeyler yapmalı ,yada daha çocuğun hayatıyla birşeylerin temeli atılacak.
Her ölen kaybolan tecavüze uğrayan çocuk,emin olunki bizden birşeyleri götürüyordur.
Kötü olan ise bunun farkında bile değil insanoğlu.
Derinleştikçe içinden çıkılmaz bir hal almaya başladı.
Oysa daha geçen günlerde medyanın özerinde durması ile birkaç çocuk ailesine kavuştu
Bu demektir ki hasasiyetlerimizin yönünde gittiğimiz zaman sonuç alabiliyoruz.
Aldığımız sonuç ise bir yaşam.
Masum duyguların elçisidir çocukların duyguları
Geç değildir hiçbir zaman birşeyler yapmak için
Sağlam duvarlar duyarlı toplumların istikrarlı gelecek çalışmalarıyla mümkündür
Giderek metalleşen yeryüzündeki insan ilişkileri
En büyük duygu tahribatını tetikliyor.
Öyle sinsi bir hastalık ki bu
Zamana yayılan duyarsızlıklar.
Belkide insanoğlunun yaşayabileceği en büyük içsel depremleri yaratır
Telafisi bir okadar zor olur yıkımların
Artçı şoklarını yaşarız iliklerimizde
Direnmek her zaman özülmekten gözyaşı dökmekten daha onurludur .