Hayatta Tek Vazgeçemediğim

Büyük büyüdüm …
hayata büyükce atıldım …
hayatta çocuktum , yaşamda çok oldum ,
çok oldum çoçuk oldum …
çocuk yaşlarda evlendim; çocuklarım oldu, anne oldum , erken yaşadım , erken yalnız kaldım hayat akışında…
çocuktum , çocuksu niniler söyleyerek büyüdüm , büyüttüm onları ,
hiç üzmedim hiç üzmediler annelerini ,

hayatta tek vazgeçemediğimdir onlar…
hayatta iyi ki varmış dediğim, yaşam kaynağım,

tek aşkım …
tek sevdam …
tek vazgeçemediğim gerçeğim …

umudum, umduğum, bulduğum, geleceğim, teminatım, kariyerim,
herşeyim, hayattaki tek gerçek sonsuzluğum,
sanırım hayattaki tek aşkımız onlar…
ilk hayata bakışları, ilk yürüyüşleri,ilk diş çıkarmaları,ilk konuşmaları, derken ilk okula başlamaları
unutulur mu, ilkleri dün gibi gözümün önünde…
büyüdüler, hayatla büyüyerek annelerini de büyüterek…
çocukluk, gençlik derken, olgunluk döneminde gerilerde bıraktık,bırakamadığımız tek şey sevgiydi yumak yumak…
sevgileri olmasa, en fadakar sadık bildiğimiz annelik kutsallığı olur muydu acaba?
zaman hızlıca aktı onları benden aldı
uzaklara savurdu ,sevemediğim uzakları sever oldum..
uzakları, yakın ettikce uzaklar uzadı…
bugün dizin dibindedir, yarın uzaklarda hayat, bu hayat dediğimiz hayat acısıyla sefasıyla,
onlar benden uzaklaştırırken hayat akışında sevgimiz de hiç azalma olmadı
nasıl olsun ki, et tırnaktan ayrılır mı?..
büyümeleri biter mi, ana kucağında ve yüreğinde?
onlar hep çocuktur ne kadar büyüseler de…
anılarıyla hatıralarıyla yaşarlar…

yorgun yürekler onların anılarını yaşatarak gülümser hayata
kara gözlüm, hani hatırlar mısın, kardeşin balkondan düşmüştü, nasıl da için parçalanmıştı?..
küçüktün çok küçük ama büyüktün yürekliydin taa ozamanlardan belliydi kişilik sahibi olacağın..
küçüçüğüm, sarı elamsı bakışlım, balkondan düştüğün zaman, seni bir beyaz bez parçasına sarmışlardı,hastanede…
MR midir, nedir?
ondan çekmeleri beyinde “bişey var mı, yok mu” diye bakmaları için…
sarmalarının nedeni ise yaramazdın, durmazdın, afacandın,ellemez ve elleştirmezdin…
işte o an bittiğim andı…sanki “kefen giydirdiler yavruma” dediğim andı…
yaratıcımıza el açtım…”yavrumu versin bana” diye duydu…
duyan oydu, dualarıma cevap veren de O…şükür hiç bir şeyin yoktu…

şimdi bunlar mazide kaldı…
büyüdünüz, kocaman delikanlı oldunuz,hep bizleri gururlandırdınız…
okul ve hayat denizinde ne istediğinizi bildiniz, hayat sizlere hep gülsün.
acı çektirmesin, bizleri gururlandırmaya devam edin.
tek sevdam…
tek aşkım…
tek vazgeçemediklerim…
hayatta “iyi ki varmış” dediğim, yaşam kaynağım;
hayatta tekdir, tek vazgeçemediğimiz varlığımızdır onlar…
Evlatlarımız…
Allah acılarını yaşatmasın .

Gülay GÖKTÜRK