Serpiştirilen günlerin dedikoduları camlara yapıştırılmıştı.Keşmekeş bakışların vitrininde son desenin eklenmiş heyecanı(!) görülmedeydi..gözler serap ceylanlarını sıcak pınarlarda arıyordu.Silüeti koparılmış usta cisimlerin ruhsuz heykelleri,hakikati arama adayına peşkeş çekebilir miydi?Tanıdık kaprislerin apartmanların gürültüsünde ne ihtişamlı endam kazandığını bunlar anlayabilirdi sadece!.

Bahar çıngırağı kimseyi rahatsız edebilir miydi?Bu ceremeyi rol mukabilinde üstüne alabilir mi?Sıcak tebessümlerin akşam saatlerini yaladığı demde,kaldırıma en yakın olan bir ağacın insana olan özlemi ne ölçüdedir?Bahar,taşıdığı esrarengiz çeyizinde sergisini nereye açmaya karar vermişse vermiştir,mutlak;kuşatılması gerekli olan can’da ise tomurcuklanma hevesi olan melekelerin bulunması bahara ayrı bir tarif kazandıracaktır..

Bahar,renk değiştirmeler ve insanın ruhundan kaçtığını sandığı hilkat hançeri..rafa kaldıramaz kendi kendisini insan.Tırnaklarıyla kundaktaki günlerinin ajandasını yırtabilir,fakat;uzanamadığı ve uzanamayacağı bir gerçeği de tümden tedavülden kaldıramaz.Tek bir gıda ile beslendiği günlerinin vefasına denk gelen hareketi,ancak ve ancak içindeki donanımıyla sağlayabilir.Sırtında yük taşıyan insanda hangi izleri peşine takabilir?Arkasından gelebilir mi bunca derde aşina laboratuar parseli?Masaya yatırdığı dert kostümü ile teneşirde tebessümü iptal eden cenazenin durumu ne zaman aynı kavşakta buluşabilir?

Deryadaki keskin balçıktan kaçan mazlum martılar,ebucehil karpuzunu yemeye talip olmuşlardı.Tabakta iştah buharı kalmayınca mideye gıda yelkenlisi seyir edemezdi.Ferda meltemler seyrek seyrek esmeyi kime nasip edecekti acaba?Kamelya altında bekleyen bir genç,daha dün defnettiği annesinin mezar toprağını özlemişti.Bir ay sonra ellerine alacağı çiçeklerle nereye gideceğini pek iyi biliyordu.Çiçeklerin kaderi budur,toprağa süzülmek ve topraktan ayrılmamak?Sahi insan,hangi can’ın topraktan ayrı kalacağına şahit olmak ister ki?Kuru hevesi sulayacak bir raks ehli yoktur mezarlıkta.Sessizliğin kubbesi her geçen gün inşasını tamamlamak üzere gözyaşlarıyla harcını karıştırırken;insanın özündeki balçık billur gözlere neyi ne kadar anlatabilmiştir?Anlatması ve anlaması gereken de insandır.Anlatan ve anlayan insan,aynı toprağın çiçeğidir.Odaların evden sayılması tefekkür balkonlarını küstürmemeli..Kulağın bir dış organ olması,içe ait olan ruhi seyahati sekteye uğratmamalı!İnsan bazen bir organ,bazen bir dünya,bazen ise çaresiz ve muhtaç desendir.Desende kendisine verdiği mana hacmiyle derinliğine renk ekleyebilir.Misafirliğin sırrı burada yatmakta..

Teneşirde yatan can,hayatında cevher sayılabilecek meseleleri masaya yatırmışsa oradan kalkacaktır.Çamurlu çizmeleriyle etrafa toprak kokusu verdiğini zanneden tufeylinin,ölümün bir tozunu dahi dile getirememesi eksikliğin ağırlığıdır.

Hünerli tellal, adını duymadığın ıssız bir adadan ölümün bir salise geciktiğini ilan etse,ona yalancı demekte bir salise gecikir misin?Sen artık kapıdan evin içine girmiş bir misafirsin,bodrum kattan çığlık koparmak ne haddine!Yağan yağmur damlacıklarının hatrı o kadar büyüktür ki,balkondan aşağıya bir bardak su dökmeye utanırsın.Varsın utancın birike birike okyanus olsun,boğulmazsın,boğulmayacaksın.

Duvarını yıkan her şeyi tamir eder,
Yıkılanlar ardında insan kaldıkça.

Boğulmayanlar,nefesinin sonsuzluk kokan tınısını ölünceye kadar muhafaza edenlerdir.İskeledeki muştu geriden gelmez,dalgaların dua dua süzüldüğü uç noktaya baktıkça…

Gürsel ÇOPUR