İki arkadaştılar. Biri öğrenci standartları gereğini kudretten mi dersiniz ne sezmişti.
Öbürü... arkadaşıysa, kendini sevk ve idare etmeyi zamanla iyi kaybetmişti.
Vücudunu beynini nefsini kontrol eden şöförden daha mahir oto- denetimini yapardı. Şöför kontrolünü yitirirse araba allah... mazallah uçuruma uçardı.
Sabrın ikinci akıl olduğunu iyi bilirdi. Sabrı damcanın mermeri delip geçmesinden beğenip düstur edinmişti. Saatlerce ders çalışmanın durmanın sükunun gizemini bir gün başarıya vasıledeceğini muhakeme etmişti.
Olmazsa ya? Asla kararından dönmeyeceğini eğer usanıp yoldan ayrılırsa, yolu geri yürürse. İnançsızlık derekesine düşeceğini aklen vakfetmişti.
Çocuk oyuncağı mıydı bu? Kimler yürümüştü yolu. Gorki elifba bilmezdi. Bir hisle başladı. Okuya okuya başardı. Nefsini dizlemek yüzünden başarılı olmuştu.
Ben de bedenimi çizileyecem kitabın üzerine saatler geçmek bilmesede. Ruhum bedenime uyup mecbur gelecek okuma süresince. Alışkanlık haline gelince performansım artacak daha rahat okuyacağım. Daha iyi anlayacağım.
Büyük adamların başarı sırrı ilk ayak, beden ve ruh hakimiyetini okumak meditasyonuna çevirmeleriymiş.
Hele dur!
Helelik dur!