Ben birinin beni üzmesini istemiyordum ki; ben sevebilmek istiyordum. Sevginin değerini bilebilmek. Ne olduğunu kavrayabilmek. Bilebilseydim eğer böyle olacağını, emin ol istemezdim. İsteyerek yaptığımı düşünüyorsun biliyorum, evet istedim ama acı çekmeyi değil, sende yok olmayı hele, hiç değil. Ben var olmak istedim sevgimle, sevdiğimle. Çoğalmak istedim; mutluluk, sevinç,g özyaşı, paylaşım, ortak olmak istedim seninle olan her şeye. Ben seni istedim her daim yanımda, sevdiğime pişman olmayayım diye. Biliyorum senin için bunlar aptalca, olmayacak şeylerdi işte. Tek olmalı insan hayatta acı çekmek istemiyorsa, anını yaşamalı sonunu düşünmeden mutlu olmak istiyorsa, değer yargıları olmamalı özgür olmak istiyorsa, senin felsefende buydu işte. Ne kadar da farklıydık aslında.N asıl da görmek istemedim. Sana göre hep bencildim ben, hep isteyendim, hesap soran, merak eden, fazla önemseyen ama nedense birtek seven olamadım gözünde. Benimki sevmek değildi sana göre, birini kendime bir ömür boyu bağlayabilmekti. Soramadım bir türlü sana hesabını; insan sevmediği bir insanı ömür boyu yanında ister miydi?Y ine de yanımda olduğun zamanların bari değeri kalsın dedim. İstenmediğimi bilsemde yüzsüzler gibi fırsat kolladım yanında olabilmek için. Biliyordum aslında söylediklerinin yalan olduğunu, kullanıldıktan sonra ihmal edilmeye mecbur olduğumu. Biliyordum bir gün gideceğini ama haklıydın, ben bunu bilerek kendim istemiştim. Beni gözünde büyütme, diye söylemiştin. Ne yapayım kızma bir kez olsada mutluydum yanında, her daim bağırsanda. Sonra sözler verip, sırf bir anlık mutlulukların için beni oyuncağın yerine koysanda. Görenler için bu bir delilikti, ben ben olmaktan çıkmıştım çoktan, ben değildim, bir rüzgarda savrulmuş gidiyordum bilinmez diyarlara. Sınırsızlıkların olduğu yerde sınırlı hareketlerle engel olmaya çalışıyordum sınırlarımı kaldırmana. Engel olamadım ben sana, kendime de olamadığım gibi. Haklıydın ben ben değildim yanında, gücüm yetmiyordu sana. Olmuyordu işte. Anlıyordum aslında. Yinede son birkez yanımda olmanı isterdim hatırlamaya değer anılarımız için. Masumluklarını yitirmeyen o güzel anlar için. Artık bir tek sana karşı değil çoğu şeye karşı güçsüzdüm. Ben yanlış olanı istemiştim, sonuçlarına katlanabilirim zannetmiştim. Yanılmışım, oysa cılız bir fidandan ibaretmiş benim bedenim, ağaç gövdesi olmayı becerememişim. Daha küçücükmüşüm, korunmasız, sürekli ağlayan bir bebekmişim. Şimdi hastane odasında yine isteklerim var her şeye rağmen senden. Seni istiyorum, elimi tutmanı en zor anımda. Ama yoksun, hoşçakal bile demeye gerek görmeden çoktan gittin, çok uzaklara. Evet belki senin dediğin gibi bencildim hep istedim ama senin kadar değildim inan bana. Ben aslında gerçek sevgiyi istemiştim, her daim yanımda olan, bana doğruyu bulduran, değer yargıları olan, masum bir bebek gibi kalabilen hep, anne gibi sarabilen, hasta olduğumda yanımda olabilen, zor anlarımda beni bırakmayan gerçek bir insan istemiştim ben. Üzgünüm seni insan sanıp yanılmışım, insan olmanı hatırlaman umuduyla mutluluklar sana gittiğin uzak diyarlarda.