Sevmenin adı konulduğundan beri ya da aramızdaki hissiyata sevda dediğimizden beri, büyük harflerle kurduğum ismine dair cümleler yokluğunla yalnız ve anlamsız…
Sen şimdi yazdığım bu hikâyenin en acımasız kahramanısın. Kurduğum tüm cümleler sana nefretimi kusuyor. Belki bilmiyorsun sana dair bende ne kaldığını ya da hakikaten biliyor musun eski sen, şimdi bende ne ifade ediyorsun? Bilmiyorsun fakat söylemeliyim: sana dair her cümle başını büyük harflerle yazdığım yıllardı. Sen o zamanlar özel bir isimdin, eşi benzeri olmayan, tek isim…
Ve neden sonra basitleştin. Cafcaflı geldiğin bir zamanlar gerçekten bir zamanlarda kaldığında anlamını kaybettin. Sonra anlam aradığım her cümle, her kelime, başlamadan sonlandı. Bir hayata girdin, bir masaldın, şimdi bir hiç…
Zamanın manidar olduğu sıralardı…
Sen bendin, ben sen…
Zamanla kalmadı manasına vurulduğum senden eser. Renklerin birçok manayı karşıladığı yıllardan bahsediyorum. Her çiçek renginin ikimiz için sembolleştiği yıllardan… Tüm renkler soldu şimdi, kalmadı eski hallerinden eser. Bugünü yaşarken yarınlardan bahsettiğimiz, çok istediğimiz fakat yarınlaştıramadığımız hayallerimizden bahsediyorum.
Duyuyor musun?
Duyuyor musun dudaklarımda, dudak izlerini taşıdığım sevgili?
Yarınlaştıramadığımız, yarım kalan hayaller sana da maziden sesleniyor mu? Ettiğimiz yeminlerden sonra duyduğun her yemin sızlatıyor mu seninde yüreğini, sen de iki âşık gördüğünde, ışıl ışıl bakışlarına hayran kalıyor musun? Ve o an için ürperip de kendine geldiğinde “Uyan kalıcı değil her mutluluk” diyor musun? Sen de merak ediyor musun beni, özlüyor musun sende? Ve bekliyor musun gelmeyeceğimi bilerek geceler boyu? Göğsünün sol yanı sızlıyor mu seninde sık sık?
Ben seni kalbime defnettiğimde haykırmak istedin mi ”seviyorum” diye? Gömüldüğün yerde, yüreğimde… Ve aslında benim yüreğimde senin ellerinde.
Sen bende
Ben sende
İki ölü var, iki katil
Biri sen, biri de seni öldürüp kalbine gömen ben…