Analar kınalarmış oğlunun,Mehmedinin saçlarını.Vatana kurban diye yollarmış asker ocağına.

Hep dua edermiş Rabbine oğlunu birdaha sağ görebilmek için.Ana yüreği bu,dayanabilir mi

bilinmez şehid olan oğlunu görmeye.

Davullarla,zurnalarla omuzlarda taşınıp gönderilirmiş vatan hizmetine

ASKERİM,MEHMEDİM...

Kim bilebilirdi ki al bayrağa sarılı tabutta tekrar omuzlarda taşınıp memlekete,baba ocağına

döneceğini şehidin.

Hayal edemez,ne olduğunu bilmezdim o yaşlarda iken ’ŞEHİDİM’dendiğinde.Anlayamazdım


neler olduğunu,etrafa meraklı gözlerle bakar ne oluyo derdim bunlara...

__’Şehidim.oğlum,şehidim...’diye yükselen feryadları dinler,burkulan yüreğime

anlatamazdım o yaşta bu feryadın,figanın anlamını.

Yükselen acı feryatlara dayanamayan küçük yüreğimden gözlerime dolan yaşlar

yanağımı ıslatırdı aralıksız ama dedimya bu neyin bedeliydi anlayamazdım.

Evet şimdi anlıyorum

Bu olanlar nasipsizlerin nasipsizliği

ve bunlar imansız ve amansızların hadsizlikleri,sinsilikleri.

Yanıyor yüreğim,yanıyor yüreğimiz...

Nasıl yanmasın ki! Daha yirmisinde gencecik vatan evlatları kara toprağın bağrına

düşüyor birer birer.Ocaklara düşen ateş yakıyor tüm ana babaları ve tüm vatanı....

ŞEHİDİM HAKKINI HELAL ET BİZE!

ŞEHİTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ!

VATANSIZLARA İNAT VATAN SAĞOLSUN!