....................................................................06.06.2006

Geçmişin gözleriyle bakışırken tarifsiz bir yürek acısı oluyor;

sevdiğin,değer verdiğin,seni sevdiğini bildiğin ve yitirdiğin her insan.


Hayatımızdan çıkan her insan bizden bir parça koparıyor adeta.

Sonunda bizi hüzne boğan duygularımız öylesine kabarıyor ki

var olma arzumuz yerini yok olma arzusuna bırakıyor sanki.

Dünya var olmak için değil de yok olmak için bulunduğumuz bir imge

Ya da kapalı,

ifadesi acılı dudaklarımızdan kaçmasını istemediğimiz

sitem dolu,kırgın ve kızgın bir cümle oluyor.


Yitirdiklerimin gözleriyle bakışa bakışa yaşamanın o büyük acısı var yüreğimde.

Kapalı gözlerimin önünden gidip gelen bu insanlar,

gözlerimi açar açmaz ürkmüş birer düş gibi kaçıp kayb olduklarında;

gözlerimin önüne bütün acımasızlığıyla boşalıveren hayat,

görünmez bir elle kalbimi parçalıyor sanki.


İnsan yokken var olmayı isteyebilir mi hiç?


Tekrardan ölmek için doğmak ister mi hiç?


Acı çekmek için gelmek ister mi hiç dünyaya?


Tanrı’nın cennet veya cehhennem şartıyla

bahşedeceği bir hayatı kabul edebilir mi hiç?


Ben kalbimİ parçalayan bu elem ile Tanrı’ya sitem ederken

var oluşumu yok etmek için O’na doğru yükselen

bir yok oluş çığlığı oluyor sesim.