1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
653
Okunma
Tohumuma hayat veren toprağımsın benim. Beni yeşerten,gömüldüğüm yerden hırsla çıkmamı sağlayan sebebimsin.
Ne sancılarla filizlendim. Küçücük,incecikti köklerim. Kopmamak için hayattan,her el değdiğinde gövdeme, her canım yandığında, üzerime basılıp yok sayıldığımda,ezildiğimde, kendimi bu koca ormanda cılız,güçsüz ve bir başıma hissettiğimde sana tutundum.
Sana her tutunduğumda yeniden yeşerdim. Başım dik, anlım açık...
Sana her tutunduğumda, seni bırakmamak adına, daha güçlü...
Sana her tutunduğumda, daha yeşil,daha ulu oldum!
Kayıp gitme diye avuçlarımdan, köklerimi sardım her yanından.Kollarından, bacaklarından ruhunun! Güçsüz bedenimi sana sarınarak güçlendirdim.
Sen bilmezdin...
Üzerine düşen her yağmur damlasında, ılgıt ılgıt kokun yayılırken etrafa, sen bana biraz daha güç, sevinç verdin!
Sen güçtün, sen hayattın! Sen, yeni canlara gebe, yeni bir candın ömrüme...
Bende büyüdüm. Gövdem sertleşti her ayazda, her kara kışta. Birileri bıçak yaralarıyla kazırken ismini tenime, kabuklarım dahada kuvvetle sardı bedenimi. Sırf seni bırakmamak için güçlendim.
Toprağım,yavrum,ana yurdum...
Bilmelisin
Minicik ellerin sardıkça beni
ben ben temizlendim
ben akladım kendimi!
Cevap Yaz