Umutlarımın kefili, düşlerimin gerçeği, hayat pınarım, kısaca herşeyim...

Sensizliğin mahkumu olmak canımdan her gün bir parça koparıyo, yüreğimden bir parça eksiltiyor. damarlarımdaki kanım titriyor sensizliğin vediği acı ile gözlerimden sel gibi yaşlar boşalıyor. Yüreğim sen dolu özlüyorum. Kan kusuyorum yokluğunda can çekişiyorum. Kirpiklerim birbirine haset kaldı sen gideli. tüm bedenim sen tarafından işgal edilmiş, sensiz ne nefes alabiliyorum ne de ölebiliyorum. Omuzlaımda bir yük var sensizliğin yükü. Bir kenara bıraksam diyorum, kurtulsam bu yükten ama kıyamıyorum. Seninle birlikte sensizliği de seviyorum ben. Seni sevmek senden kalan tek gerçek çünkü. Seni seviyorum karşına geçip söyleyemem belki haykıramam. Bir bilsen kendi kendime haykırışlarımı, ismini hecelemeden bir adım öteye gitmediğimi. Senden gidemiyorum ki ben. Kalbimde ağır yükünle her güne sensiz başlamak, bu benim en iyi meziyetim oldu sen gideli. Günün her saatinde, saatin her dadikasında senin ismin yüreğimin en günahsız yerinde çaprapken çektiğim acının katmerlenişine de alıştım, sessizce sadece sevdim seni ömrümün tek hecesi. Hep sustum sustukaça içimde büyüdün. Yankıları geliyor kalp atışlarımın duymuyorsun. Uyuşuyor bütün bedenim, hissetmiyorum parmaklarımı. Kalbine kilit vurulmuş mahkum gibiyim senden başka kimseyi sevemiyorum. Sen bunu dert etme ben seni sevmekten bkmıyorum içimin sönmeyen ateşi. Kalbimin her köşesi sen dolu, ömrümün her köşesi olduğu gibi. Seni seviyorum, iliklerime kadar aşığım bilmiyorsun. Nefesini hissediyorum. Dudaklarındaki sıcaklığı. Bunun verdiği hazzı ne sen bilebilirsin ne de ben anlatabilirim. Bununla yaşamanın verdiği keyfide öyle. İçimdeki sızı kalbimdeki arı ile yaşamaya da alıştım. Demiştin ya zaman her yarayı iyileştirir, en iyi ilaçtır. Zaman seni sensiz ne kadar çk sevebileceğimi, seni sensizde yaşamayı öğretti, bununla gülümeseyebilmeyi öğretti. Yoksa kalbimin ağır sancısı seni unutmayı öğretmedi zaman bana.
SENİ SEVİYORUM HALA SEVİYORUM, ÇOK SEVİYORUM, GÖZ BEBEĞİM...