Bir yaz günü küçük kız televizyona biraz baktıktan sonra dışarıya dolaşmaya çıkmıştı. Arkadaşlarının yanında vakit geçrdikten sora birden ortalıktan kaybolmuştu. Kızının hala eve gelmediğini gören annesi telanlandı ve dışarıya çıktı. Fakat kızını hala bulamamıştı. Bunun üzerine polisleri çağırdı lakin izine raslanamadı.Kimse onu görmemişti. Tam onu sıradan kızın annesinin aklına kızın nerde olabileceği konusunda bi fikir geldi. Doğruca oraya giti. .Umduğunu -kızını- tam yahmin ettiği yerde buldu. Küçük kız babasının mezarının yanı başına sokulmuş hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Ve annesinin hafızasında kalan tek ve acı sözlerse kızının şu cümleleriydı..
"HER GÜN BİR SEN KAYBEDİYORUZ BABA ! HER GÜN YENİ BİR ŞEHİT! HER GÜN BİR BEN OLUŞUYORUZ BABA! HER GÜN YENİ BİR YETİM! BUGÜN FARKETTİM DE BABA ACILARI NE KADAR DERİNDEN OLURSA OLSUN HERKESİN AĞZINDA TEK BİR SÖZ VARDI.. "VATAN SAĞOLSUN!" EVET BABA "VATAN SAĞOLSUN" AMA KEŞKE SEN DE SAĞOLSAYDIN.. ÇOK ÖZLEDİM SENİ ÇOK..