Yine üzüldüm bugün..Yine ağladım hergün gibi...Hayata mı,kendime mi bu sitemim ?Ya da çocuklarımın anlayışsızlığına mı bu yüreğimin feryatları...

Bu günün kısacık özetini geçeyim.......

Maaş bitmiş,yeni maaşa birkaç gün var daha...Eşim,ben kızım zeytin,bisküvi ve çay ile kahvaltı yaptık..kızım okula ,eşim işe gitti..oğlum uyandı birkaç saat sonra....bakındı şöyle masaya...beğenmedi tabi...söylendi durdu...lafları yüreğimi burdu....biz ne varsa idare ediyorduk da o etmiyordu..bakkala gittim..aldım birkaç bişey...Hazırladım kahvaltısını.....söylene söylene yaptı kahvaltısını.....hazırlandı....hazırlanırken de bir yığın laf...Özelliğidir,hangisi kirliyse onu giymek ister...Neyse giyindi.çıkacak harçlık bekliyo...Elimizde olanı verdik..Beğenmedi tabii...Yine bir yığın lafBu arada öğle oldu..Kız geldi okuldan,yemek hazırlıyorum kıza...Oğlum gitti....
Tam kıza anlatacaktım ki abisinin beni ne kadar üzdüğünü,kendisinin ne kadar anlayışlı olduğunu;ağlama krizi tuttu beni.....Biraz ağladım..Kız ağlıyorum diye darıldı odasına gitti...Yemeğini hazırladım bu arada..Kızın odasına gittim ..yemeğini yemesi için çağırmaya....Başladı kızım da söylenmeye....Benim ağlama sebebim abisine az para verişimmiş...Ona vermiyormuşum...Onun için üzülmüyormuşum...Ayrım yapıyormuşum..Bir yığın laf da kızdan yedim...
Ağlamak benim payıma düşen sadece....Onlara birşey diyemiyorum...Biz yetiştirdik sonuçta....En iyi şekilde yetiştirdik sanıyoruz...Yetinmeyi öğretememişiz ama...Her zaman en iyi yiyecek,en iyi giyecek....Gelecekte de en iyi olacaklar mı acaba?Elindekilerle yetinemezse gelecekleri iyi olabilir mi?