Gündelik hayatın koşuşturmacasında ilgilenmek zorunda olduğumuz çok şey vardır. Çocuklarımız, eşimiz, anne-babalarımız, işimiz/okulumuz, evimiz, akrabalarımız, arkadaşlarımız,kendimiz, çiçeğimiz, köpeğimiz... Daha sayılmadık birçok şey! Rutin şeyler deriz bazılarına ama çok da vaktimizi aldığı su götürmez bir gerçektir. Peki hal böyleyken her biriyle gerçekten ilgilenebiliyor muyuz? Çoğunlukla hayır! Arkadaşlarımızla ilgilensek, işimizi/okulumuzu ihmal ediyor, akrabalarımızla ilgilensek eşimizi ihmal ediyoruz... Her zaman birinden biri eksik kalıyor. Kalması da çok doğal öyle değil mi?
Bazen bu koşuşturmacaların arasında mecburen ihmal etmek zorunda kaldıklarımız oluyor. Mesela önemli bir sınava hazırlanan bir öğrenci belli bir süre arkadaşlarını ya da yetiştirdiği çiçeği ihmal edebilir. Bu bana göre çok doğal bir durumdur, öğrenciye göre belki de olması gerekendir.
Şöyle bir günlük hayatımıza baktığımızda aslında ne kadar çok koşturuyor olduğumuzu görürüz. Bu kadar işin arasında unutkanlıklar da çok olur. Bir arkadaşımızı aramayı unutabiliriz ya da bir işimizi bitirmeyi... Bundan daha doğal ne olabilir ki? Ama çoğumuz; biz de aynı şeyleri yaşadığımız halde karşımızdakini anlamazdan gelip, önyargılarımıza yenik düşer, sitem etmeye başlarız.
Halbuki tek ihtiyacımız olan; sitem etmek yerine birbirimize anlayış göstermektir.