Bu soğukta iki büklüm oturup yazıyorum.Üşüyorum sanma, bütün parçalarımla birbirimize kenetlendiğimiz için şuan yazdan daha sıcak.Böyle olamadık hep bir arada..Bazen güneşin doğuşunu seyrediyorum eskisi kadar mutlu değil oda.Çünkü sokaklar,ağaçlar,bulutlar ona küskün.gününü solduran her şeyi soldurdu belki anlamadan belkide öyle gerekiyordu da onlar anlamadılar.Ne kadar acıdıysa da içim,ne kadar yıprandıysam dane kadar muhtaç olduysam da yaltaklanmadım,yalan söylemedim,yanlış yapmadım.Buna eminim.Ama çok yanlış anladı bu şehir beni.Meğer canavarlardan en iyi arkadaş dedikodulardanda en iyi muhabbet kuruluyormuş. Geri dönmeyi çok isterim ama sanırım çok geç, ölümse keşkelerden görünmüyor hemde daha çok erken.. Her gece yıldızlardan birine dilek tutup avucumu açıyorum,eğer bir yıldız kayar da bileklerim gerçek olursa o zaman rüyalarım bile değişir inan.Yanağımda bıraktığın öpücükten dolayı hala cennet kokuyorum.Ve de korkuyorum, karanlıkta yürümek güç bela.Saadet gözlerindeymiş,bilemedim. İlk işim palyaçoluktu, hemen kovdular.Ağlayan bir palyaço olur mu hiç? Sokakta aç birini görünce boğazım düğümleniyor,keyfim kaçıyor,sorma.Şu sıralar gayet iyiyim azıcık öksürüyorum o kadar.Düşünüyorum da yaratandan beni sunulan en büyük armağansın n’olursa olsun.Her günüm hasretinle bitiyor.Satırlarımın sonuna gelirken yüreğim yazıyor bunları.Seni hala çok seviyorum.Sen hele bir cevap yaz da en büyük iksir o olur bedenime ve ruhuma...