Evet yalnızlığım yine seninle paylaşıyorum bu saatimi…. Odamda, dört duvar arasında, karanlıkta, yalnızlık şarkıları dinliyorum. Arada bir açık olan pencereye yaklaşıyorum yıldızları seyrediyorum. Ne güzel hep bir arada gecenin tadını parlayarak çıkarıyorlar. Ama biliyorlar bu mutlu anları çok uzun sürmeyecek. Gün doğumuyla, güneşin çıkmasıyla yine yok olacaklar, yine hapse girecekler. buna inat o anın tadını çıkarıyorlar.
Hayat! ne garipsin değil mi? Bir gün bakıyorsun mutluluktan uçuyorsun . sanki dünyanın en sevinçli insanısın .bütün güzellikler seninledir. Bir de bakıyorsun birden bir hüzün çöküyor. Kendini çok yalnız hissediyorsun, lanet ediyorsun hayata. Yanında birilerinin olmasını istiyorsun, ama çok yalnızsın, nafile çaban yalnızsın işte. Etrafında kimseler yok. Kendi sessizliğinde boğuluyorsun adeta. Evet hayat tıpkı yıldızlara benziyor değil mi? Bir anın bir anını tutmuyor. Aslında bu senin suçun değil. Hayatın bizlere verdiği cezadır belki bilinmez. İşte o anlardan biri daha. Bir yandan sigaramı çekerken bir yandan pencereden karanlığı seyre dalıyorum. Dışarısı çok sesiz. Düşüncelere dalıyorsun. Al işte yine aklına o insan geliyor. Onu düşünmekle birlikte gözlerinden yaşlar boşalıyor. Onun hayaliyle kendini avutmaya çalışıyorum. Olmuyor aklımdan çıkmıyor. Neden aklıma geldi ki? Of ne yapmalı, bilemiyorum. Yoğun duygular içindeyim.yüzüm şekilden şekle giriyor. Bir gülümsüyorum bir yüzümü buruşturuyorum. Amma da uzun bir gece ya düşünceden düşünceye atlıyorum. Ah bir kıpırtı, bir ses….. ama yok fırtına öncesi sessizlik sanki. Sonra usulca yatağıma geçiyorum. Gözlerimi tavana dikmiş hala derin düşüncelerdeyim. Bitsin artık bu çile. of ne bitmez bir gece, uzadıkça uzuyor lanet olasıca, benimle inada girmiş adeta.artık gözlerim dayanamıyor, kan çanağına dönmüş. Yavaş yavaş gözlerim kapanıyor ve uykuya dalıyorum…….