Dün bir kâbus gibiydi benim için. Kahır damarlarımdan ağır ağır dolaşıyordu. Ağırlaştırmıştı bu ağırlık bütün bedenimi. Ders çalışmak istiyordum, şiir yazmak istiyordum, çıkıp can veren bir yaz mevsiminin son çığlıklarını duymak istiyordum ama hazzım, ilhamlarım, sezgilerim de bu ağırlıktan paylarını alıyorlardı.

Sebebini ben bile kendime söylemek istemediğim bu korkunç durumun elbette bir açıklaması olmalıydı. “Allah’a Neden İnanıyoruz” konulu sempozyuma bile o kadar gitmek isterken nedense bütün şevkim birden meçhulün perdeleri ardına saklanmıştı?

Heves, biriken duygular, itiraf, kendimden bile saklamak arzusu, güvensizlik ve kahır… Bütün bunlar beni bile benden uzaklaştırmak zorunda bırakmıştı.

Arkadaşlarım tekrar ve özel bir günde biz bütün arkadaşları bir araya toplamak babında bir yemek ziyafeti düzenlemişlerdi. Hepimiz sağlam ve güzel bir binanın birer taşı gibiydik ve o taşlardan birinin eksik olmasını bütün ısrarlarıyla istemedikleri halde eksik bırakmıştım kendimi. Aslında orda nadir havalardan birini ta ciğerlerime doldurmayı ben de istiyordum ama dediğim gibi; kendime bile hatırlatmak istemediğim bir sebep beni kalın kollarıyla bütün gayretiyle sıkıp çekiyordu.

Tenhalara gitmiştim, kendimi, son nefeslerini alıp veren bir mevsimi, ağaçları, uçuşan yaprakları, karşımda dumanlara hazırlıklı olan dağ başlarını, elimde ısrarla soğumak istemeyen çayımı ve de kendimi uzun uzun dinlemiştim. Hepsi de sanki beni dinliyorlardı ve ben kımıldasam onlar da benim ile kımıldıyorlardı. Üzgünlüğümü paylaşıp boynu büküp duruyor, zamanın çöplükleri arasında bir neşe alameti belirse onlar da canlanıyorlardı sanki.

Bu sırdaşlarımı daha fazla üzmemek için yüzümü sahte sevinç libaslarıyla süsleyerek cebimdeki bütün hazanlarla evin yolunu tutmuştum. Ve o anlık da olsa yüreğimdeki pınarı kurutmuştum.



MEHMET DURAK

Ekim - 2010