Ne güzel yağıyor yağmur. Soylu bir prenses edasıyla toprağa zayıf zayıf düşmekte. Temizliyor caddeleri, sokakları… Yağmur duygusaldır, alıngandır. Her zaman düşmez yeryüzüne.

Duygusaldır yağmur. Birbirini seven eşler neden yağmur altında dolaşırlar ya da bir şemsiyenin altına sığınırlar. Suya ve soğuğa aldırış etmeden… Yine birçok güzel şiirin içinde de yağmur doğrudan ya da dolaylı bir şekilde kendini gösterir. “Yağmur toprağa düşer, kavuşmak bana…” diyen Eşref Ziya’da, “Yağmur, üzerine düşen bir taş da ben olsaydım.” diyen Nurullah Genç de hep yağmurdan bahsetmişler.

“Yağmur, seni bekleyen bir taş da ben olsaydım
Çölde seni özleyen bir kuş da ben olsaydım
Dokunduğun küçük bir nakış da ben olsaydım
Sana sırılsıklam bir bakış da ben olsaydım
Uğrunda koparılan bir baş da ben olsaydım
Bahira’dan süzülen bir yaş da ben olsaydım
Okşadığın bir parça kumaş da ben olsaydım
Senin için görülen bir düş de ben olsaydım
Yeryüzünde seni bir görmüş de ben olsaydım
Senin visalinle bir gülmüş de ben olsaydım
Sana hicret eden bir Kureyş de ben olsaydım
Damar damar seninle, hep seninle dolsaydım
Batılı yıkmak için kuşandığın kılıcın
Kabzasında bir dirhem gümüş de ben olsaydım”

Yağmur damlacıklarının cama yapışması, dallardaki birkaç damlanın birleşip yere düşmesi, ağaçların yapraklarına taht kurması onun alışageldik güzellikleridir. Yağmurla yeniden dirilir tabiat. Tüm bitkiler ve hayvanlar can bulur yeniden. Yağmur temizler her şeyi. Üzerindeki ölü toprağını atar bütün canlılar. Yüreğimizi alıp götürür başka iklimlere. Kısaca her şey neşvünema bulur.

Yağmur sonrası da ayrı bir güzellik vardır. ‘Bir yağmur sonrası gurbetinde akşam ezgisi ne de güzel söylenmiş. İnsanın kendisini sorguya çekeceği ikinci bir diriliş vaktidir bu vakit. Durgun su birikintilerinin üzerinde, utangaç bir nazar yapan güneşin yanında, keşfedilmesi güç duygular yaprakların üzerindeki her katre bize O’dan gelen güzellikleri gösteriyor. Vay be dedirtiyor. Ne güzel yaratmışsın diyoruz. Dudaklarımızdan hafif bir terennüm... Damlaların suyun üzerine düşerken çıkardıkları ses, nazlı nazlı bizi seyreden güneşin gurubtaki bu turuncu rengi insanı mest etmeye yeterli.

Akşam oluyor. Hani demiştik ya Bir yağmur sonrası gurbetinde akşam… Akşam sefâsı da öyle güzel olur bu ânda. Baykuşların ötüşleri salar her yanı, toprağın enfes kokusu sizi alır götürür gerçek kimliğinize. “Hasretiz bu âna” deriz hepimiz.
Bu sanâtın bu kadar güzel ve kusursuzca yapılması, bize tek bir şeyi gösteriyordu. Her şeyi yoktan var edeni… O’nun bize bahşettiği bütün güzellikler ne kadar da muhteşem. Bir borç vardı ortada. Yapmamız gerekenler, yapılması gerekenler… O diyordu bize ”Gördüklerinizin daha güzeli var burada.”

Gerçek kimliğimize diyorum, çünkü insanın asıl vatanında olanların ayinesidir burada gördükleri güzellikler. Öyleyse biz tefekkür soluklarını her ân çekmeliyiz. Biraz sabır ve biraz ümitli bu iş olacak demeliyiz. Bizden istediklerini yerine getirsek ne olur acaba. Ne olur O’na dayayın kendinizi. Hakiki mutluluğa ermek için…

“Dışarıda yağmur içerde sevda
Yağmur toprağa düşer, kavuşmak bana…”