Hep deriz ya birilerine ”Yüreginizden sevgi eksik olmasın!” Önce kendinizi sevin, kendinizle barışık olun, siz kendinizi sevmezseniz başkası sizi niye sevsin? Yakınlarınıza sevginizi gösterin, içinizde saklamayın!” diye. Hiç aklınıza geliyormu degişik telkinler verirken bunları yapmıyarak ayıpladıgınız hatanın içinde oldugumuz? Herkese bol keseden sevgi sözcükleri dagıtırken, en yakınlarımızdan esirgiyoruz bu sözleri çogu zaman. Çünkü onlar hep yanımızda ya,nasıl olsa onlar hep bizim ya…”Çantada keklik” hesabı.. Sevgi sözcüklerini onlar için harcamasakta onlar bizim yanımızda ve bizimdir… Ama ”bizim” dedigimiz,”bizim”saydıgımız bu kişiler,bir bakıyoruz artık yoklar. Yitirmişiz onları kucaklamaya fırsat bırakmadan.. Sevdigimizi söylemeye zaman ayıramadan.O zaman anlıyoruz zaman ne kadar kısa. O zaman anlıyoruz ne kadar geç kaldıgımızı. O zaman anlıyoruz onları ne kadar çok sevdigimizi. Onları kaybetmeden,henüz yanı başımızdalarken, hayatımıza ışık veren onlar iken ve zaman hızla akıp giderken, onlarla geçirecegimiz zamanı kaçırmadan hadi ”SENİ SEVİYORUM” diyelim…Vakit geçmeden…