"Dünyada sevilmek istemeyen kişi yok gibidir" Japon düşünür Masumi Toyotome

İlköğretim okullarından birinde rehberlik ve denetim çalışmaları yaparken okulun müdürü yaşadıkları bir olayı anlattı:
-Kurumumuzdaki başarılı öğrencilerle birlikte, örnek davranış gösteren öğrencileri de tespit ederek velilerini okula gurur çayına davet edecektik. Başarılı öğrencileri not durumlarına göre tespit ettik. Örnek davranış olarak da; bir öğrencimiz içi para dolu bir cüzdan bularak öğretmenine teslim etmişti. Bu öğrencimizi seçtik. Cüzdanı bulan öğrenciyi odama çağırarak; “Yarın babanla beraber okula gel. Okulda tören yapılacak. Çay ikramında bulunacağız ve senin bu örnek davranışından dolayı babana ödül verilecek” dedim.
Öğrenci:
-Babam hapiste öğretmenim dedi.
-Öyleyse annen gelsin dedim.
-Peki dedi.
Ertesi gün törene yakın saatte davetliler gelmeye başladı. Cüzdanı bulan çocuğun da annesi gelmişti.Konuyu tam anlayamadığı için endişeliydi. Bana hitaben:
-Benim oğlum ne yapmış ki beni çağırdınız. Suçu ne dedi.
Kendisine hitaben:
-Oğlunuzun suçu yok. Çok güzel bir davranış göstermiş. Biz de bu davranışını takdir ettik. Onun için kendisini ve sizi ödüllendireceğiz dedim.
Bu sefer öğrencimizin annesi hayret etmeye başladı:
-Müdür Bey biz cahil insanlarız. Benim oğlum iyi şeyler yapmaz. Çünkü hiç bizden güzel şeyler görmedi ki.
-Nasıl böyle konuşuyorsun hanımefendi, iyi şey yapmaz ne demek? Bak senin oğlun bir cüzdan bulmuş içi para dolu. Getirip öğretmenine vermiş. Bundan daha güzel davranış olur mu? Dedim.
Bir anda bayan bağırmaya başladı. Ne olduğunu anlayamadım.
-Olamaz! Olamaz! diye avaz avaz bağırıyordu.
Kendisini teskin etmeye çalışarak oturttum, kolonya döktüm, su ikram ettim rahatlamasını sağladım. Sakinleştikten sonra sordum:
Ne oldu hanımefendi yanlış bir şey mi yaptım. Sizi üzecek bir söz mü söyledim açıklar mısınız?
Bayan bu kez ciddileşerek hayret dolu gözlerle:
-Müdür Bey bu çocuğun babası hırsızlıktan hapiste yatıyor. Bizim aile olarak mesleğimiz hırsızlıktır, çalarak geçiniriz. Siz benim çocuğuma nasıl ders verdiniz ki bulduğu paraları saklayacağına, getirip size teslim etti. Bu nasıl iştir? Yemin olsun ben bulsaydım bu paraları size vermezdim.
Hayretler içinde kalmıştık. Öğrencimizin annesi değil de başkası anlatsa iftira der, hiç üzerinde durmazdık. Fakat şimdi durum farklıydı. Öğrencimize dönerek:
_Annenin anlattıklarına ne diyorsun? Dedim.
-Annemin anlattıkları doğrudur öğretmenim dedi.
Annesine sordum:
-Çocuğunuzun bu güzel davranışından dolayı memnun değil misiniz?
Gözleri doldu:
-Kim memnun olmaz ki Müdür Bey. Siz sadece oğlumu değil bizi de kurtardınız. Böyle dürüst davranan evladın anne babası hırsızlık yapar mı? Biz utanırız bundan sonra. Görüşmeye gittiğimizde babasına da anlatacağım.Oğlumuzun bize verdirdiği ödülü de göstereceğim.Yalnız benim de sizden bir ricam var.Yerine getirirseniz çok sevineceğim.
-Söyle derhal dedim.
Bunun üzerine hemen atıldı:
-Verin elinizi öpeceğim.
-Hayır bu olmaz dedim.
-Hani bana söz vermiştiniz dedi.
Gönlünü almak ve işi tatlıya bağlamak için bir teklif getirdim:
-Şöyle yapalım. Sizin yerinize oğlunuz elimi öpsün bu şekilde tatlıya bağlayalım dedim.
Boynunu bükerek:
-Peki dedi.
Az sonra çaylar ikram edildi. Kendisine onur belgesi takdim ettik. Alırken ağlamaya başladı. Belgeyi bağrına bastı sonra da oğluna sarıldı. Birlikte hıçkırarak göz yaşı döktüler. Çok duygulanmıştım. Uzaktan bu manzarayı görenler “ne duygusal bayan” diyebilirlerdi. Fakat işin iç yüzünü bilenler için gerçekten de dayanılmaz bir manzaraydı. Çünkü ben de ağlıyordum…Kendi kendime “bir deniz yıldızı daha kurtuldu” dedim. Öğretmen olduğum için kendimden gurur duydum. Benim de ödülüm bu olsun. Yetmez mi…
Okul müdürünü dinleyen bizler de duygulanmıştık. Ne güzel şeyler oluyo okullarımızda…diye düşündüm…Okul müdürünü hararetle tebrik ettim.
O gün bu olaydan dolayı çok mutlu olmuştum.