sıradan bir bahar günüydü seni tanımaya başladığımda,anlamaya başladığımda...
serin bir akşam vaktiydi sözlerine hayran kaldığım,ilmek ilmek beynime kaydettiğimde.
ne güzeldi ama,öyle bir hal almıştı ki bende her dakika seni dahada tanımak,sözlerine her geçen gün daha da bağlanmak.içimde birşeyler kıvılcımlanıyordu,sanki yavaş yavaş benimsemeye başlamıştım seni önce beynimde,sonra ruhumda ve en sonunda da bedenimde...
zaman akıp gidiyordu,her gün bir adım daha atıyor,bir nefes daha yakınlaşıyorduk birbirimize.her adımda kalbim küt küt atıyor,ritmini arttırıyordu.nasıl artmasın,sana kavuşacağım yollar kısalıyor,seninle geçireceğim günler çoğalıyordu.insanın gözü görmez olur derler ya aynen öyle bir hal almıştı beni.ne bastığım zemine ne de akıp giden zamana dikkatimi veriyordum...
sonra bir baktım bir birimize kavuşmuşuz aynı adımları bu sefer bizli günlere atıyoruz...bir dalga gibi,bazen çıkışlı bazende inişli.
ne çok sevmiştim seni,benimsemiştim,seni senden almıştım.sen diye bir şey yoktun,yok ettim...çünkü ben diye birşeyde kalmamıştı.yeni bir beden yaratmış,yeni bir ruh içine yerleştirmiş o bedene girmiş öyle yolumuza devam etmiştik...gücümüze güç katmıştık çünkü.böylece attığımız adım daha sağlam basar oldu yere...

elime bir kağıt aldım,bir de kalem...şimdilik bunları yazasım geldi,bizi yazasım geldi...
seni çok seviyorum DENİZ’im... ne güzel demiş üstat...
"’Bana ’gel’ dediğin an; mesafeler bile anlamını yitirmeli..." bana gel de...