gözlerimin önündeki kara perdeden bile kurtuluyorlar. Tırmanıyorlar o basit kumaştan ,geliyorlar karşıma yalvarırcasına bakıyorlar bana kalplerını gizleyerek.geçin sizde içeri girin diyorum. yüzleri ışıkla belirmeye başlıyor.belirleştikçe hersey sevgisizliğin, kinin yaraları açılıyor yüzüme. öyle şiddetli ki darbeleri onlar gidince izlerinden kurtulamıyorumç.söz veriyorum kendme geçmeyecek kimse bu perdeden; Ama sevgı arıyorum gene izin veriyorum. yalnızca bildiğim tek sey benim gözlerimle onlara baktıgım. oyunlarda ismi bilinmez adımlar attıkça kendı içime kapanıyorum. gülebilirim levhasını bulun bana o yerde gülmek istiyorum.ağlamak o kadar basit ki ya da benim için basitleştirilmiş .mutlulugum hep lekeli güvenin ardında kalıyor .kalabalıgın ıcınde yalnız kaldım dıyemem ,kalamadım.beni bekleyen daha çok insan var.
şebnem ferah ı şarkıları tanıyor beni. anlatıyor derdimi bana .anlatmasa keşke anlatmasa da bi daha yaralarım sızlamasa.hep meleksin sen diyene kandım iyisin sen diyene insansın diyene.ama kendımın degılım ya da kımsenın degılım .oyle dedıklerı ıcın hıssettım belkı de . ama bakıyorum şimdi..bakıyorum onlara da ben hep ilerideyim. ağladıkça bir adım atıyorum . yüzüme ,gözlerimin içine ya da kalbıme bakarsan görünür yaralarım ama onların tek kazançları bu kötü izlere sahip olmamaları. o yüzden onlar mutlu gorunurken ben izlerimle kendım gibi görünemiyorum. karsına bır gun hayat sarhosu olmus yorgun bır kız görürsen belkı de ben olurum . yok ne üzgün ne de kırgınım ne de baska bı tatta duygularım. ben başlarken bitişleri görmeye hazırdım . annemin küçük kızıyım ya ilk kızıyım ya o ne hissettiyse öğrendim tanıdım o yuzden hep sonları yazılı oyunda oynadım . hep annemın dedıklerını çürütmek için çabaladım hayır dedım bu son böyle degıl yanılacaksın bak ! pekii şimdi ben gene nıye annemin hissettıgı sayfalardayım.
yorgunum bu yasımda yorgunum .önceden küçük bı kızdım . ölürsem belkı o kızı bulurum dıyorum. babamın elinden tutarım giderim buradan uzaklara çok uzaklara hemde .