Sana son bir dokunuşla veda ettiğim andan itibaren hayallerimin başrol oyuncusu olduğun gerçeğini yazmayacağım bu satırlarda..
O son dudak çarpıştırmamız bir dünyayı , sen ve aşkın üzerine kurulu bir dünyayı yıkmak içinmiş adeta..
Dudaklarında ki ruju , aşkın değil darbenin kırmızısı olarak seçtiğini bilmiyordum mesela..
Giydiğin o mavi elbise , gökyüzü üstüne çökecek demekmiş meğer..
Gözlerinde ki yeşil taze baharları değil , benliğimi saran ayrılık sarmaşıklarını büyütüyormuş..
Ben bir sevgili görürken yüzünde , sevgisiz bir kalp büyütüyormuşsun sen özünde..
Hani bana şair olsana derdin ya..Hatırlıyor musun ?
Yok derdim sevdiğim , aşkımıza ait her söz aşkımızda kalacak derdim..
Keşke kafa sallayıp geçiştirseydin , sarılmasaydın sanki ömür boyu bende kalacak gibi..
Gerçi beni geçiştirişinde bile keramet arayacak kadar gözüm kördü , farkındaydın..
Üşümüyordum ki ben , ne giydim nerden bileyim..
Acıkmıyordum ki ben , ne yedim nerden bileyim..
Apaçık kör..Kötülüğe gör , başka tenlere kör , ihanete kördü benliğim..
O adı gibi ulu olan dağın heybeti , olabildiğince beyazlığıyla kör etmiş sanki seni..
Ama benim gibi kör değil..
Göze alınmış binlerce kilometreyi söze almaya kalkışsam bir kitap dolduracak be sevgili..
Sorgulamıyorum şimdi.
Kendimce haketmişim gibi sebepler yaratıp , mutlu oluyorum..
Gittiğin için mutlu olacağını düşünüp seni sevgisiz bırakıyorum..
Ya sen neler yapıyorsun Sevgili sevgisiz ?

MUSTAFA DÖLEK.