KUŞLAR
Pencereden bakınca görebildiğim,
karşı apartmanın çaprazına düşen boşluktaki
adını bilmediğim bir ağaç.
Önceleri üzülürdüm yalnız haline,
yerine koyardım kendimi ve üzülürdüm yalnızlığına.

Bu sabah sesleri bana kadar gelen,
birazda gürültücü bir çok çocuğu olduğunu fark ettim.
Cıvıl cıvıllar ama gülüyorlar mı,
konuşuyorlar mı bilmiyorum.
Bu saatte gülüyor olmaları kuvvetle muhtemel.
Hem de kime dersiniz bana.

Sabahın seherinde onlar ötüyor,
ben onların sesini dinleyip iç huzuru buluyorum.
Bir de tembihte bulundum sakın ağacı bekletmeyin,
siz olmadan ne çok üzülür bilir misiniz diye.
Coşkuyla karşılık veriyorlar.

Ağaç bizi yüreğinden çıkarıp atmasın,
bilsin ki biz nerede olursak olalım sevgimiz hep onunladır.
Bu kısacık muhabbetten sonra,
herkes kendi işine gücüne bakmak üzere gerçeklerine
dönüyor.
Şimdi bir süreliğine sizlerden izin isteyerek hoşça kalın diyorum…
Allah büyüktür, kısmet olursa gene geliriz…
Gelemez isek de kısmet değilmiş der tevekkül ederiz…

Sağlıcakla kalınız..

Hatice AK
11.10.2010